Η είσοδος είναι δωρεάν σε όλους τους εκθεσιακούς χώρους του Φεστιβάλ

“Emerging Roots”, Photometria Awards 2023

Ομαδική έκθεση των 25 επιλεγμένων φωτογραφιών του διαγωνισμού Photometria Awards 2023 “Emerging Roots”, με κριτή τον Martin Parr! 

Catwithacamera [IT] – “Resilience”, Niloofar Balami [IR] – “Sitting alone”, Alena Grom [UA] – “Herbarium”, Artem Humilevskyi [UA] – “Marriage ceremony”, Filip Machač [CZ] – “Untitled”, Martina Martorelli [IT] – “Sixty days”, Sergey Poteryaev [RU] – “Staraya Utka”, Antonio Aragon Renuncio [ES] – “Emerging Roots”, Stefano Scagliarini [IT] – “Dancing with my roots”, Evgeniya Strygina [RU] – “Stay afloat”, Nella Stücker [CH] – “I went missing”, Martina Alice Tolotti [IT] – “Unglory”, Evgeniya Tsoy [RU] – “The grandmother’s cup”, Δημήτρης Ασπρολούπος [GR] – “Her voguing moment”, Πολυδεύκης Ασωνίτης [GR] – “Καραγκιόζης”, Σάκης Δαζάνης [GR] – “Κυριακάτικη βόλτα”, Κωνσταντίνος Ζήλος [GR] –“Untitled”, Μιχαήλ Κουράγιος [GR] – “The roots of tradition”, Μάρκος Κυπριανός [GR] – “Untitled”, Ισίδωρος Μπλούγκαρης [GR] – “Η αντανάκλαση μιας μνήμης”, Μιράντα Παπαδοπούλου [GR] – “Κατασκευασμένο όνειρο”, Δήμητρα Σταθοπούλου [GR] – “Ο Ποιμήν”, Παναγιώτης Τέντες [GR] – “Bathers VII”, Σωτήρης Τσίρος [GR] – “Untitled”, Γιάννης Χατζηιωσήφ [CY] – “Fumiko at Exohi”

Η φωτογραφία ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την μνήμη. Ιδίως στις αρχές του μέσου μία φωτογραφία όχι μόνο επανέφερε στη μνήμη μας αγαπημένα πρόσωπα, αλλά πολλές φορές τα αντικαθιστούσε ως φυσική παρουσία. Έχοντας την εικόνα κάποιου είχες την αίσθηση πως αυτός βρίσκεται ακόμη μαζί σου. Μέσω της φωτογραφίας μία στιγμή διατηρείται για πάντα. Είναι αυτή που πολλές φορές μας κρατά σε σύνδεση με τις ρίζες μας, με το παρελθόν μας και που όποτε χρειάζεται μας βοηθά να αναδημιουργήσουμε φαντασιακά στιγμές που πέρασαν. Οι μνήμες που διατηρούνται είναι η ταυτότητά μας και όταν αυτές οι μνήμες αναδύονται στο σήμερα, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν με στόχο τη γνώση και την εξέλιξη. Προσοχή όμως στην παραμνησία, καθώς δεν είναι όλα πάντοτε όπως νομίζουμε!

Δημαρχείο Ιωαννίνων (περιβάλλοντας χώρος)

Διάρκεια: 23.9 – 31.10

“Οικογενειακή φωτογραφία, 1986 – 2022“, Περικλής Αλκίδης

«Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς, αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί».

                                                                                             Gabriel Garcia Marquez

«Η ενασχόλησή μου με την Οικογενειακή Φωτογραφία για περισσότερα από 35 χρόνια θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ένα συνεχώς επαναλαμβανόμενο αυτοπορτραίτο που αντανακλά την ανάγκη μου να εξερευνήσω, να κατανοήσω και να μεταβολίσω ένα μισο-ξεχασμένο παρελθόν μέσω του οποίου προσπαθώ να διαχειριστώ, και όσο γίνεται να θεραπεύσω τα συναισθήματα ανεπάρκειας, απόρριψης και φόβου που έχουν τις ρίζες τους σε επώδυνα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας. Αποτελεί μία προσπάθεια αποδόμησης της μνήμης σε αναζήτηση της προσωπικής μου ταυτότητας. Μια προσπάθεια να φωτίσω τη συνήθως αθέατη πλευρά της οικογενειακής παθογένειας και να βάλω τη μνήμη μου σε μια τάξη».

Περικλής Αλκίδης

Όταν κοιτάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες, έχουμε την αίσθηση μιας απρόσκλητης εισβολής στον ιδιωτικό χώρο των εικονιζόμενων προσώπων, μια αίσθηση ανάλογη μ’ αυτή που μας κυριεύει όταν μπαίνουμε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι: περπατώντας στις μύτες των ποδιών, σαν κάποιος να ζει ακόμα εκεί, εξερευνούμε το χώρο, χωρίς να γνωρίζουμε τι πρόκειται να συναντήσουμε. Είναι ένας χώρος άγνωστος ταυτόχρονα όμως οικείος. Οι οικογενειακές φωτογραφίες αφυπνίζουν αναμνήσεις, γεννούν εικόνες που σ’ αυτές ξαναβλέπουμε την παιδική μας ηλικία. Βλέπουμε αυτό που θα συμβεί μελλοντικά σε μας, αυτό που έχει ήδη συμβεί. Αφηγούνται την ιστορία της ζωής μας στο ξεκίνημά της.

Οι οικογενειακές φωτογραφίες κατά κανόνα απεικονίζουν συγκεκριμένες καταστάσεις και πρόσωπα. Η τοποθέτησή τους σε κάδρα και η διασπορά τους σε διαφορετικά σημεία μέσα στο σπίτι, σχηματίζουν μια ιδιότυπη έκθεση των οικογενειακών σχέσεων. Ως αντικείμενα μπορεί να μετακινηθούν, να αποκολληθούν από το κάδρο τους ή το οικογενειακό λεύκωμα, να πεταχτούν ή να καταστραφούν. Πρόσωπα κόβονται και μάτια τρυπιούνται. Τέτοιες πράξεις «διορθώνουν» την ιστορία της οικογένειας, διαγράφουν δυσάρεστα γεγονότα ή εκδικούνται πρόσωπα. Η σχέση του Περικλή Αλκίδη με τις οικογενειακές του φωτογραφίες είναι περισσότερο περίπλοκη. Κοιτάζει αυτές τις φωτογραφίες εδώ και τέσσερις δεκαετίες αναπλάθει, διαψεύδει, νοσταλγεί, σαρκάζει, αποκαλύπτει μυστικά εξιχνιάζει βλέμματα και χειρονομίες με αξιοθαύμαστη εμμονή και συνέπεια. Το έργο του αναπτύσσεται σε ομόκεντρους θεματικούς κύκλους και σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του είναι ορατό όχι μόνο αυτό που προηγήθηκε αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, έχει μετατρέψει το οικογενειακό του λεύκωμα σε πεδίο μάχης, όπου συναντιόνται αλήθεια, προσποίηση, αυταρχισμός και τρυφερότητα.

Τα κείμενα που πλαισιώνουν τις τέσσερις ενότητες της έκθεσης είναι αποσπάσματα κριτικών κειμένων για το έργο του Περικλή Αλκίδης που έχουν συγγράψει, οι Κωστής Αντωνιάδης, Ηρακλής Παπαϊωάννου και Πηνελόπη Πετσίνη.

Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων (Κοραή 1)

Διάρκεια: 23.9 – 29.10

“Between These Folded Walls, Utopia”, Sarah Cooper and Nina Gorfer

Τι κρατάτε κοντά; Πού είναι το μυστικό μέρος του ανήκειν; Αν έπρεπε να αφήσετε τα πάντα πίσω και να ξεκινήσετε ξανά – ποιος θα ήσασταν? Εντυπωσιασμένοι από τη συνειδητοποίηση ότι ζούμε μέσα στην απώλεια της Ουτοπίας, οι Cooper & Gorfer προσέγγισαν τις τοπικές τους κοινότητες και πήραν συνεντεύξεις από νεαρές γυναίκες των οποίων οι ζωές είχαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαρραγεί από τις επιπτώσεις της αναγκαστικής μετανάστευσης.

Ανάμεσα σε αυτούς τους διπλωμένους τοίχους, η ουτοπία πηγάζει από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Με βαθύ ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ιστορία, οι καλλιτέχνες φαντάζονται ένα παιχνιδιάρικο ουτοπικό θέατρο, υπενθυμίζοντάς μας ότι είμαστε όλοι παγιδευμένοι στον φανταστικό κόσμο των δικών μας ερμηνειών και πολιτισμικών συνθηκών. Οι πρωταγωνίστριες στα πορτρέτα των Cooper & Gorfer, προέρχονται από μια νέα διασπορά – μια νέα γενιά γυναικών που έχουν βιώσει τι σημαίνει να ξεριζώνεις τη ζωή τους και την αίσθηση του εαυτού τους. Τα ζωντανά πορτρέτα τους είναι μια συνετή και επίκαιρη εξέταση της ιστορικής μας μνήμης και δυνατότητας.

Υπαίθριος χώρος Ιτς Καλέ (έναντι Βυζαντινού Μουσείου)

Διάρκεια: 23.9 – 31.10

Δευτ. – Κυρ.: 08:00 – 22:00

“The Truth is in the Soil”, Ιωάννα Σακελλαράκη

Μετά το θάνατο του πατέρα μου, πριν από έξι χρόνια, ο οποίος ξύπνησε μνήμες για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο θάνατος στην Ελλάδα, επέστρεψα στην πατρίδα μου και ξεκίνησα τη διερεύνηση παραδοσιακών ταφικών τελετουργιών. Προσβλέποντας στην περαιτέρω κατανόηση των ριζών μου, εστίασα στο συλλογικό πένθος και στους τελετουργικούς θρήνους των τελευταίων κοινοτήτων μοιρολογιστρών στη χερσόνησο της Μάνης. Στο σταυροδρόμι της παράστασης και του συναισθήματος, εστιάζω στο πώς το πένθος εντάσσει σύγχρονα καθεστώτα της ματιάς, της ανάγνωσης και του συναισθήματος γύρω από το θέμα του θανάτου στην Ελλάδα σήμερα. Προσθέτοντας συνειδητά μια νέα οπτική παρέμβαση σε αυτό που έχει τεκμηριωθεί ως πραγματικό, οι εικόνες μου λειτουργούν ως οχήματα πένθους για τα χαμένα ιδεώδη της ζωτικότητας, της ευημερίας και του ανήκειν προσπαθώντας να προβάλουν κάτι περισσότερο από τα θέματά τους, δημιουργώντας έναν χώρο ανάδειξης και υπεροχής του θανάτου.

Μουσείο Αργυροτεχνίας (Κάστρο)

Διάρκεια: 23.9 – 31.10

Τετ. – Δευ.: 10:00 – 18:00

Σε συμπαραγωγή με το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς

“Forma”, Alfonso Vidal-Quadras

To “Forma” εξερευνά το σώμα από μια κατάσταση περιέργειας χωρίς προκαταλήψεις.

Το γυμνό είναι ένα από τα κύρια θέματά μου και η επιλογή μη-κανονιστικών θεμάτων στοχεύει σε νέους τρόπους θεώρησης του σώματος και εμβάθυνσης στο “υλικό” της ανθρώπινης ύπαρξης, που εμπεριέχεται και -ίσως- ορίζεται επίσης από το σώμα του. Θολώνοντας τα όρια μεταξύ νεκρής φύσης, πορτρέτου, αφηρημένης φωτογραφίας και κλασικού γυμνού, βρίσκομαι σε έναν χώρο όπου οι κανόνες μοιάζουν να εξαφανίζονται και όπου μπορώ να διερευνήσω με ενθουσιασμό τις δυνατότητες της αισθητικής “ατέλειας” ως κύριο θέμα, ως απλή γιορτή των μορφών που δημιουργεί ένα σώμα.

Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημ. Χατζής» (Παλαιά Σφαγεία)

Διάρκεια: 23.9 – 8.10

Δευ. – Παρ.: 18:00 – 22:00

Σαβ. – Κυρ.: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00

Με την υποστήριξη της Ισπανικής Πρεσβείας

“Ο κόσμος ως ανοιχτό στούντιο”, Χρήστος Δικαιάκος

Από τα τέλη του ’60 ο Δικαιάκος υπήρξε με τους Ian Wallace, Jeff Wall, Rodney Graham και  Marian Penner Bancroft, βασικός συντελεστής της «σχολής» Vancouver Photoconceptualism που είχε στραφεί στη φωτογραφική καταγραφή του μητροπολιτικού φαινομένου. Από το πρώιμο έργο του ακόμη διαφαίνεται η επιμονή να διαλέγεται με τον δημόσιο χώρο ως πεδίο όπου εκδηλώνονται οι τριβές του ατομικού με το συλλογικό. Ο Δικαιάκος ασχολήθηκε ακόμη για πολλά χρόνια με το φωτογραφικό κολλάζ, επηρεασμένος από το νταντά, τον σουρεαλισμό και τον Marcel Duchamp. Παράλληλα, γοητευμένος από μικρή ηλικία με την τέχνη των Πρώτων Λαών, μελέτησε τις παραδόσεις τους, συμμετείχε σε τελετές και έθιμα κοινοτήτων, μυήθηκε σε πολιτισμικές πρακτικές που επηρέασαν βαθιά τη ζωή και τον καλλιτεχνικό του δρόμο, ενώ πήρε από την οικογένεια Davidson Eagle των Haida Gwaii το όνομα guud glàa hlaangn gee («αετός αφηγητής ιστοριών»).[1] Στη σειρά Sites & Place Names (1991, 2015) ο Δικαιάκος αποθέτει θραύσματα της. ιστορίας των Πρώτων Λαών σε τοπία φωτογραφημένα με τη σύγχρονη deadpan αισθητική, αναδεικνύοντας την πολυεπίπεδη δυνητικά ιστορία ενός τοπίου και το πώς η αποικιακή επέκταση κάλυψε τα ίχνη των πολιτισμών που εκτόπισε.

Ο Δικαιάκος εκλαμβάνει στο έργο του το τοπίο ευρύτερα ως ένα ανοιχτό στούντιο στο οποίο μελετά την όσμωση της κυρίαρχης αφήγησης με την ανεπίσημη ή προσεκτικά κρυμμένη. Από τη μικρή, απρόσωπη ασπρόμαυρη φωτογραφία δρόμου μέχρι το σχολαστικά σκηνοθετημένο, έγχρωμο έργο μεγάλης κλίμακας, η εννοιολογική προεργασία και η βιωματική εμπειρία συνεργάζονται στο έργο του με μια σύγχρονη αντίληψη για το ντοκουμέντο. Συχνά οι εικόνες του εμφανίζουν στο πρώτο πλάνο μεταβατικότητα, ενώ στο βάθος ο εκσυγχρονισμός προβάλλει σαν στιβαρή νομοτέλεια. Εικονίζοντας τη φύση να υποχωρεί μπροστά στο νεωτερικό μέτωπο, ο Δικαιάκος μοιάζει να εστιάζει σε μια σειρά από φωτογραφικές εργασίες στο μετατοπιζόμενο όριο μιας εξελισσόμενης αποίκισης. Γιατί ο Δικαιάκος ενδιαφέρεται με συνέπεια και επιμονή για τη μεταβατικότητα; Ίσως γιατί ως μετανάστης πρώτης γενιάς κινείται γεωγραφικά και πνευματικά ανάμεσα σε δυο τόπους και δυο πολιτισμούς. Ίσως ακόμη, γιατί η κριτική αποδοχή από μέρους του της νεωτερικής κοινωνίας στην οποία όλα είναι διαρκώς καινούργια, αβαθή, εναλλάξιμα, συνομιλεί με τον σεβασμό προς την αυθεντική παράδοση της θετής πατρίδας του. Ο Ιρανός στοχαστής Daryush Shayegan είχε υποστηρίξει ότι αρκετές κοινωνίες βρίσκονται σε μια κατάσταση ανάμεσα στο όχι ακόμη και το ποτέ πια. Όχι ακόμη, γιατί η νεωτερικότητα έχει κυριαρχήσει ως παγκόσμιο φαινόμενο αλλά δεν έχει αφομοιωθεί πλήρως. Ποτέ πια, γιατί η βαθιά εισχώρησή της καθιστά αδύνατη την επιστροφή σε μια πρότερη κατάσταση. Αυτό το διαρκώς ρευστό πεδίο φαίνεται να ερευνά ο Δικαιάκος μέσα από τη φωτογραφία, μέσο κατ’ εξοχήν νεωτερικό που έχει συμβάλει όσο λίγα στην «εικονογραφική αποίκιση». Και, ως ασκημένος «αετός αφηγητής ιστοριών», συνδέει μοναδικά στο φωτογραφικό του έργο το προσωπικό με το τοπικό και το οικουμενικό, την πολιτική με την ποιητικότητα, αναζητώντας μια νέα πνευματική ισορροπία σε έναν κόσμο με αξεδιάλυτες αντιφάσεις.

Ηρακλής Παπαϊωάννου

[1]Πρώτα Έθνη ή Πρώτοι Λαοί είναι όρος με τον οποίο αποδίδονται οι Ιθαγενείς λαοί και παλαιότεροι γνωστοί κάτοικοι ενός τόπου.

Gallery 3Portes 

Διάρκεια: 23.9 – 23.10

Δευ. – Παρ.: 10:00 – 14:00

Τρ., Πέμ., Παρ.: 18:00 – 20:00

Σαβ.: 12:00 – 15:00

Σε συνεργασία με το MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης

“Εδώ Πολυτεχνείο”, Αριστοτέλης Σαρρηκώστας

Photometria Photography Center (PPC) (21ης Φεβρουαρίου 184)

Διάρκεια: 23.9 – 31.12

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

“Homo Saurus”, Noemi Comi

«Πριν από πολύ καιρό, η γη, τότε ακατοίκητη περιοχή και πλούσια σε πρώτες ύλες, δέχθηκε εισβολή από τους Anunnaki, έναν πληθυσμό ερπετών από τον πλανήτη Nibiru. Οι Anunnaki για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις πρώτες ύλες που είχε να προσφέρει η γη, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα νέο εργατικό δυναμικό: τα ανθρώπινα όντα. Αυτά δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο μέσω τροποποιήσεων του DNA. Σύντομα οι Anunnaki άρχισαν να χάνουν τη δύναμή τους ζευγαρώνοντας με ανθρώπους, προκαλώντας τα λεγόμενα ανθρωποειδή ερπετά. Αυτή η νέα γενιά ερπετών εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή της εξουσίας σήμερα».

Το Homo Saurus είναι ένα ειρωνικό/κριτικό έργο που, βασισμένο στις περίεργες θεωρίες συνωμοσίας για τα ερπετά, σκηνοθετεί έναν αλλοιωμένο και δυστοπικό κόσμο. Η ιστορία ανακατασκευάζεται μέσα από φανταστικά ντοκουμέντα που μαρτυρούν τον ερχομό των ανθρωποειδών ερπετών στον πλανήτη μας από τον πλανήτη τους Nibiru.

Οι θεωρίες συνωμοσίας για τα ερπετά τα τελευταία χρόνια έχουν λάβει σημαντική ανταπόκριση, πιθανώς λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανόδου του λαϊκισμού. Οι συνωμότες παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη άποψη για την ιστορία της ανθρωπότητας και του σύμπαντος. Η πρόθεσή τους είναι πιθανώς να δικαιολογήσουν την έλλειψη δύναμης ή την ανικανότητά τους να επιτύχουν στην εργασία τους.

Το έργο χρησιμοποιεί μυθολογικά στοιχεία για να δημιουργήσει διφορούμενες ατμόσφαιρες, που μερικές φορές βρίσκονται στο όριο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. υποστηρίζοντας αλλά ταυτόχρονα καταρρίπτοντας τις θεωρίες συνωμοσίας. Ένα είδος εγκυκλοπαιδικής ματιάς που, ξεκινώντας από ένα όραμα του επιστημονικού κόσμου, ξαναγράφει την πραγματικότητα και αποκαλύπτει μια τυπική στάση της ηδονιστικής κοινωνίας: την κατασκευή μύθων και μυθοπλασιών.

-1 Γκαλερί, The Lounge Bar (Πλατεία Πάργης)

Διάρκεια: 23.9 – 30.11

Δευ. – Κυρ.: 10:00 – 22:00

“Εις μνήμην…”, Κατερίνα Σαμαρά

Το έργο “Εις μνήμην…” της εικαστικού Κατερίνας Σαμαρά ξετυλίγεται σαν τον μίτο της Αριάδνης μέσα στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή από τις 25 Σεπτεμβρίου έως τις 20 Οκτωβρίου. Η εικαστικός βασισμένη στη ζωή και τα προσωπικά αντικείμενα των ιδρυτών του ιδρύματος, και πιο συγκεκριμένα της Εσθήρ Γκανή, αφηγείται στον θεατή την ιστορία των ιδιοκτητών του κτηρίου ενώ αναμοχλεύει τη συλλογική μνήμη των ντόπιων. Ο τίτλος με τα αποσιωπητικά αφήνει τον θεατή ελεύθερο να συνδέσει τα έργα και με άλλα πρόσωπα καθώς τα γεγονότα που βίωσε η Εσθήρ Γκανή αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας.

Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή (Σούτσου 26)

Διάρκεια: 25.9 – 20.10

Δευ. – Παρ.: 9:00 – 14:00

Τετ.: 18:00 – 21:00

Parallel Voices

Ομαδική έκθεση των 9 επιλεγμένων φωτογραφικών σειρών του διαγωνισμού Parallel Voices

Φωτεινή Ζαγλάρα (GR), Αλέξανδρος Ζαφειρίδης (GR), Βασίλης Νταόπουλος (GR), Γιώργος Σκουλούδης (GR), Αριάδνη Φυτοπούλου (GR), Oskar Alvarado (ES), Tobias Gambaro (AT), O Young Kwon (DE), Cinzia Laliscia (IT)

Αύλειος χώρος Αρχοντικού Πυρσινέλλα – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

Διάρκεια: 23.9 – 31.10

“Εγώ είναι ένας άλλος”, Φωτεινή Ζαγλάρα

Μία συλλογή έργων από αυτοπροσωπογραφίες, η οποία ξεκίνησε το 2018 και συνεχίζεται. Η κάθε ανθρωποκεντρική φωτογραφία αφηγείται μια ιστορία, αποκαλύπτοντας τις διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας, την υποκειμενική ταυτότητα του ατόμου.

Η ιδέα του project ταυτίζεται με την συντακτική παραδοξότητα της περίφημης φράσης του Ρεμπώ, «Je est une autre» (= Εγώ είναι ένας άλλος), καθώς μέσα από την ενδοσκόπηση καταφέρνουμε να «αντικειμενοποιήσουμε» τον εαυτό μας, βιώνοντας το «είναι» μας σαν κάτι αποκομμένο από εμάς. Η διαδικασία της τοποθέτησης του εαυτού μας στην ιστορία και την ταυτότητα μιας άλλης προσωπικότητας (“persona”) είναι συναρπαστική και συνάμα αποκαλυπτική, καθώς η κάθε προσωπικότητα αποκτά δική της οντότητα, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται με στοιχεία της προσωπικότητας της ίδιας της καλλιτέχνιδας.

Η έντονη παρουσία του σκηνοθετικού στοιχείου σε συνδυασμό με τη χρήση δημιουργικών props, make up, και vintage ένδυσης, ενισχύουν την αφήγηση και τη δραματικότητα των εικόνων.

“Jellyfish, The Spring Journal”, Αλέξανδρος Ζαφειρίδης

«Δέδυκε μὲν ἀ Σελάννα καὶ Πληίαδες,

μέσαι δὲ νύκτες,

παρὰ δ’ ἔρθετ’ ὤρα,

ἔγω δὲ μόνα καθεύδω».

(Σαπφω, Δέδυκε μὲν ἀ Σελάννα)

«Η Σελήνη έδυσε και η Πούλια,

Στη μέση της νύχτας

Η ώρα περνά

Κι εγώ κοιμάμαι μόνη»

Υπάρχει μια εποχή που δύει ταυτόχρονα το φεγγάρι και οι Πλειάδες¹, η άνοιξη. Έχει παρέλθει ο χρόνος² , η ώρα του χειμώνα, και προβάλλει η ώρα-ωραίαομορφιά. Μια συλλογή εικόνων κατά τη διάρκεια παραμονής στο νησί της Λέσβου, στο διάστημα 2019-2020. Ένα προσωπικό ημερολόγιο της δωδεκάμηνης διαμονής στο ολιγο-κατοίκητο χωριό της Άντισσας Λέσβου, μόλις 9 χιλιόμετρα από τον τόπο της Ερεσού, τον τόπο καταγωγής της Σαπφούς. Αντιληπτή από την πρώτη στιγμή η πηγή έμπνευσης της ποιήτριας: η απομονωμένη, άγρια, και «σεληνιασμένη» ορεινή και θαλάσσια φύση του τόπου. Περισσότερο από όλες τις εποχές, η άνοιξη εντείνει αυτά τα στοιχεία. Η σελήνη καθορίζει το ρυθμό. Συζητήσεις παρόμοιες με αυτές της “Kaguya”³ ξεκινούν, ως ένα μέσο διαχείρισης και επικοινωνίας. «Συνομιλίες» για  ό,τι έχει απολεσθεί, με στόχο να διατηρηθεί αυτό που απέμεινε.

«Ήρθε η Άνοιξη,

Μεσάνυχτα

Περνάει ο χρόνος/ομορφιά/νιότη,

Κι εγώ κοιμάμαι μόνη»

¹Πλειάδες: Η Πούλια και ο Αυγερινός, από το αρχαιοελληνικό «πλεειν», αστερισμός που σηματοδοτούσε την έναρξη της περιόδου πλεύσης.

²Χρόνος: Στα αρχαία η έννοια του χρόνου μπορούσε να αποδοθεί με τη λέξη «χρόνος» υπονοώντας την ακριβή χρονική στιγμή, αλλά και με τη λέξη «ώρα» κάνοντας αναφορά στη στιγμή που κανείς/καμία/κανένα βρίσκεται στο μέγιστό του/της, συνδέοντας έτσι την έννοια του χρόνου, της νιότης και της ομορφιάς.

³Kaguya: Ιαπωνικός μύθος. Η πριγκίπισσα από το φεγγάρι, που βρέθηκε σε ένα λάμπον μπαμπού. Η ομορφιά της προσέλκυσε πολλούς μνηστήρες τους οποίους «απέφυγε» αναθέτοντας καθέναν έναν ακατόρθωτο άθλο. Σύντομα τράβηκε το ενδιαφέρον του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, τον οποίο και νυμφεύθηκε. Σε μία από τις πολλαπλές συνομιλίες της με το φεγγάρι, αποκαλύπτεται η σύνδεση με αυτό, όπου και καλείται να λησμονήσει τα όσα έζησε επιγείως και να επιστρέψει στο φεγγάρι.

“The fertile void“, Βασίλης Νταόπουλος

Στην ψυχοθεραπεία Gestalt, o όρος “fertile void” περιγράφει το σημείο μηδέν. Ένα ενδιάμεσο σημείο ισορροπίας και ομοιόστασης, γεμάτο πιθανότητες. Μια συνθήκη «δημιουργικής αδιαφορίας» (creative indifference) που στέκει ακριβώς ανάμεσα σε δύο πόλους. Με την ομώνυμη φωτογραφική σειρά, επιχειρώ έναν διάλογο εικόνων για αντίστοιχους ενδιάμεσους χώρους μεταξύ υπαρξιακών αντιθέσεων συνυφασμένων με την ανθρώπινη κατάσταση. Χρησιμοποιώ εικόνες φαινομενικά ανέκφραστες και συχνά αδιάφορες, και δοκιμάζω μια φωτογραφική συζήτηση επί της διαδικασίας. Της ρευστής διαδικασίας ανάμεσα σε υπαρξιακές ταξινομήσεις που αν και σχηματικά έχουν τη μορφή αντίθεσης (ζωή – θάνατος, μοναξιά – ανήκειν, ελευθερία – περιορισμός, νόημα – ματαιότητα), την ίδια στιγμή αποτελούν και ένα συνεχές κάλεσμα για σύνθεση και ολοκλήρωση.

* Η φωτογραφική εργασία “The fertile void” συνεχίζει να είναι υπό εξέλιξη.

“Οδός Σωκράτους”, Γιώργος Σκουλούδης

Η οδός Σωκράτους είναι ένα φωτογραφικό πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2019 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι ουσιαστικά η «χαρτογράφηση» της οδού Σωκράτους στο κέντρο της Αθήνας, ενός δρόμου με έκταση μικρότερη από ένα χιλιόμετρο, μιας ευθείας, χωρισμένης σε τμήματα από ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και σκοπούς. Άλλοτε σπουδαίος εμπορικός δρόμος της δεκαετίας του 60, σήμερα βιώνεται ως τουριστική δυστοπία, όπου το εμπόριο ναρκωτικών, η πορνεία, τα φτηνά ξενοδοχεία μεταναστών, οι θρησκευτικές οργανώσεις, το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, το κλαμπ Ρομάντζο αλλά και κάθε τύπου μικρομάγαζο, συνθέτουν το τοπίο ενός ετερόκλητου μα αυστηρά οριοθετημένου μικρόκοσμου.

Μόλις 50 μέτρα από τα πολυκαταστήματα του κέντρου, η οδός Σωκράτους έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου γκέτο των πόλεων, που δεν περιορίζεται από τσιμεντένιους τοίχους και συρματοπλέγματα, αλλά από το όνομα κάθε φορά, της εκάστοτε οδού. Έτσι, στον ένα δρόμο μπορεί να βλέπουμε διαφημιστικές πινακίδες, εμπορικά κέντρα, ανθρώπους με επώνυμες τσάντες αγορών, και ακριβώς στην επόμενη στροφή, έναν άλλο κόσμο, πολλές φορές στα όρια της επιβίωσης, εύκολο προς κάθε είδους εκμετάλλευση.

Αυτή η τεράστια χωρίς διαβαθμίσεις κοινωνική και πολιτιστική αντίθεση, μοιάζει να περνά απαρατήρητη από τον μέσο πολίτη της πόλης. Η Σωκράτους, είναι εκεί για να την διασχίσεις, όχι όμως και για να την δεις, αποσιωποιείται ή λειτουργεί σαν αντιπαράδειγμα για όλα εκείνα που πρέπει να αποφεύγουμε.

Η φωτογραφία πλησιάζει πολλές φορές παρόμοια θέματα με την προσδοκία πως δείχνοντας την ωμότητα των καταστάσεων, θα ευαισθητοποιήσει και θα αναδείξει ένα πρόβλημα που ζητά απεγνωσμένα λύση. Στην δική μου προσέγγιση, η Σωκράτους, έχει την θέση του πιο ενδιαφέρον δρόμου της πόλης, με ανθρώπους ξεχωριστούς άλλα και εύθραυστους, θύματα μιας σειράς καταστάσεων και επιλογών που τους κρατούν δέσμιους του δρόμου αυτού.

“Internal Cartεpostalε”, Αριάδνη Φυτοπούλου

Το project “Internal Cartεpostalε” ξεκίνησε με αφορμή την καραντίνα, τον αναγκαστικό αποκλεισμό μας μέσα σε ένα σπίτι, σε τέσσερις τοίχους από τους οποίους δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής . Το αίσθημα οτι πρέπει να παραμείνεις δημιουργικός ενώ όλα γύρω σου έχουν παγώσει. Το αίσθημα της αναζήτησης και επαναδιαπραγμάτευσης της «κανονικότητας» όποια είναι αυτή και ό,τι σημαίνει για τον καθένα/καθεμία. Πρσπαθώντας να μην ξεχάσεις πως ήταν πρίν, να παραμένεις δυνατός/η – να σκέφτεσαι και να επανεκτιμάς τις σταθερές σου αξίες. Μια σειρά αυτοπορτραίτων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με τη λήξη του lockdown και με τη δυνατότητα της μετακίνησης το project συμπεριλαμβάνει και κάποια πορτραίτα ανθρώπων σε άλλα μέρη στο ίδιο ύφος.

“Where Fireflies Unfold” , Oskar Alvarado

Η Deleitosa είναι το χωριό μου. Βρίσκεται στην επαρχία Cáceres, στην περιοχή Extremadura στην Ισπανία. Εδώ γεννήθηκαν οι γονείς μου, οι παππούδες μου, οι προπαππούδες και άλλοι πρόγονοί μου, γυρίζοντας πίσω αιώνες στην οικογενειακή γενεαλογία. Η Deleitosa ήταν το χωριό που επέλεξε να πραγματοποιήσει ο Eugene Smith στο φωτογραφικό του δοκίμιο «Spanish Village» που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό Life στις 9 Απριλίου 1951.

Μακριά από το να δείξω την αισθητή εμφάνιση της Deleitosa ή κάποιες από τις οπτικές αναφορές που συνδέονται με αυτό που ήταν μια φωτογραφική εικόνα της κοινωνικής και οικονομικής οπισθοδρόμησης στην ισπανική αγροτική κοινωνία, το βλέμμα μου έχει κάποιες υποκειμενικές αποχρώσεις που συνδέονται με μια σειρά από εμπειρίες, μέρη και προσωπικές αναμνήσεις. Αναμνήσεις που έχουν μείνει σαν φαντάσματα στη μνήμη μου. Εικόνες που μπλέκουν επεισόδια που αιωρούνται στη φαντασία μου με τις νέες πραγματικότητες που συνυπάρχουν στο χωριό.

Υπάρχει συναισθηματική ανάγκη να αναλογιστούμε την επικράτεια της οποίας είμαστε μέρος. Να εξερευνήσουμε την ταυτότητά μας στον απόηχο των τόπων που μας μιλούν ακόμα, ή στην απουσία-παρουσία των ανθρώπων και των όντων που τους κατοικούν. Να διαμορφώσει μια εικαστική ερμηνεία που προκαλεί το μυστήριο που εκδηλώνεται στους καθημερινούς ρυθμούς, στην ποιητική συνθήκη που κρύβεται πίσω από το παράξενο.

“Distant Views – Still Lives”, Tobias Gambaro

Η μεγαλύτερη αποκάλυψη είναι η σιωπή, έγραφε ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε τον 6ο αιώνα π.Χ.

Με τη σιωπή, μπορείτε να δείτε μικρά πράγματα, να δείτε φαινομενικά δυσδιάκριτα πράγματα, πολύ μεγάλα. Με την ησυχία και την απόσταση, η παράβλεψη μεταμορφώνεται, το υπάρχον συγκεκριμενοποιείται μέσα από την αφαίρεση του. Στο φαινομενικό κενό, οπτικοποιείται μια ησυχία, η φωτογραφική θέα είναι αφιερωμένη στο σύνολο, στη λεπτομέρεια, στο ενδιάμεσο, στο να διαλύεται, στο να συμπυκνώνεται, στο να τακτοποιεί χωρίς να ιεραρχεί

Ο κόσμος δείχνει τα μοτίβα που περιέχει, οι φόρμες βρίσκουν τις αναλογίες τους, οι συνειρμοί λένε ιστορίες. Αλουμινόχαρτα, τσαλακωμένα από τον άνεμο, εμφανίζονται σαν γερανοί, σκηνές τσίρκου σχηματίζονται σε κόκκινες κορυφές σε ένα χιονισμένο τοπίο. Ένα ψάρι που, ενθουσιασμένο με το στοιχείο του, λάμπει στα ύψη της βαθιάς θάλασσας και μαραμένα αλλά ευαίσθητα άνθη που υψώνονται πάνω σε χειμωνιάτικα κατάφυτα δέντρα, οι κορώνες των οποίων μπορεί να μην σπάσουν από το βάρος του λευκού.

Η επαναδιαπραγμάτευση της εγγύτητας ως μια συνειδητή πράξη μη υπέρβασης της απόστασης αποκαλύπτεται έτσι ως μια χειρονομία θέασης και ορατότητας.

«Αν κρατήσεις αποστάσεις, δεν έχεις απομακρυνθεί απαραίτητα.» (Edith Linvers)

“Ukraine Trauma”, O-Young Kwon

Ο πόλεμος καταστρέφει κοινότητες και οικογένειες και διαταράσσει την ανάπτυξη του κοινωνικού και οικονομικού ιστού των εθνών. Οι επιπτώσεις του πολέμου περιλαμβάνουν μακροχρόνιες σωματικές και ψυχολογικές βλάβες σε παιδιά και ενήλικες, μαχητές και μη, αλλά άλλες συνέπειες, εκτός από το θάνατο, δεν είναι καλά τεκμηριωμένες.

Ο αγώνας του πολέμου είναι μια σύγκρουση που πολλοί άνθρωποι πρέπει να αντέχουν καθημερινά. Στην Ουκρανία εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες και εκτοπίζονται εσωτερικά ή εξωτερικά. Πολλοί από αυτούς βιώνουν σωματική βλάβη, η οποία μπορεί να στοιχίζει στη ζωή τους, αλλά αισθάνονται ότι η σωματική τους υγεία είναι πολύ πιο σημαντική από την ψυχική τους υγεία, επομένως μόνο λίγοι το παίρνουν στα σοβαρά και αναζητούν επαγγελματική βοήθεια.

Ο διευθυντής Δρ. Mishyev και η ομάδα του στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Κίεβο παρατηρούν ότι ο πόλεμος σίγουρα επιδεινώνει ή ακόμη και επανενεργοποιεί υπάρχουσες ψυχικές ασθένειες, αρθρώνοντας σε πολύ σοβαρά συμπτώματα εφιάλτες, αϋπνία, κατάθλιψη, άγχος και παράνοια και θα επηρεάζει συνεχώς τις ζωές πολλών μεταπολεμικά.

“Επιτέλους μπορώ να πάω”, Cinzia Laliscia

Το Finalmente posso andare εξιστορεί τη συνύπαρξή μου με τον θάνατο της γιαγιάς μου Marisa και της θείας μου Luciana. Όλα συνέβησαν κατά το πρώτο lockdown (λόγω του Covid19) στην Ιταλία το 2020. Ο ιός δεν είχε καμία σχέση με το θάνατό τους, αλλά έγινε το εμπόδιο μεταξύ σε εμένα και την οικογένειά μου. Τις έχασα αλλά δεν μπορούσα να νιώσω τι συνέβαινε. Ήμουν κλεισμένη στο σπίτι μου και μόλις είχαν φύγει δύο κομμάτια μου. Άρχισα να ψάχνω έναν τρόπο να εκφράσω αυτό το κενό γιατί ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω για να επεξεργαστώ αυτό που ζούσα. Το φωτογραφικό μου αρχείο ήταν τόσο σημαντικό εκείνη την περίοδο: ξεκίνησα να ψάχνω για σημάδια στα μέρη που έχω πάει και στους ανθρώπους γύρω μου. Ζω σε ένα αγροτικό μέρος και η φύση είναι ένα από τα κλειδιά που βρήκα για να βάλω τα συναισθήματά μου σε εικόνες. Έπρεπε να τους δώσω τον αποχαιρετισμό που τους άξιζε.

“ENTEFXIS”

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας 20 φωτογραφικών ομάδων του δικτύου “ΕΝΤΕΥΞΙΣ”

Bleach-κολεκτίβα για τη φωτογραφία και τις εικαστικές τέχνες – Αθήνα

Art8– Αγρίνιο

METApolis – Αθήνα

Φωτοερευνητές – Αθήνα

Φωτογραφική Ομάδα art.A’s  Φ.Ο.Α.

Το αυγό 5+1 κλικ μαζί – Ηγουμενίτσα

”Φ” – Θεσσαλονίκη

Φωτοπόροι – Θεσσαλονίκη

ΦΩ.Σ.Π.Ι. – Ιωάννινα

Φωτόραση – Ιωάννινα

Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας

Φωτογραφική Λέσχη Κορίνθου – ”C.P.C”

Φωτογραφική Ομάδα Πάρου

Α.Σ.Τ.Ο.-επικοινωνούμε – Πάτρα

Φωτογραφική Λέσχη Πάτρας ”ΗΔΥΦΩΣ”

Κα.Δρω – Φιλιππιάδα

Λε.Φ.Κι – Χανιά

Shashin Lovers – Αθήνα

ΦωτΟΑρτ – Φωτογραφική Ομάδα Άρτας

Εργαστήρι Φωτογραφίας PhotoProletarii – Αθήνα

21ης Φεβρουαρίου 182 (δίπλα από το PPC)

Διάρκεια: 23.9 – 31.12

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

3o Student Awards 2023

Έκθεση των 4 καλύτερων portfolios του διαγωνισμού Photometria Student Awards 2023!

Επιμέλεια από τους Ιουλία Λαδογιάννη και Τάσο Παπαδόπουλο

“Seeking” – Άρτεμις Γιαννοπούλου, “Today, Tomorrow, and the Tales from the Wind” – Tianjun Li, “Fallen Memories” – Μαρία Τουλτσινάκη,  “Συναισθήματα” – Νικολέτα Πραμπρόμη

CompArt Factory (Αραβαντινού 6, εντός στοάς)

Διάρκεια: 23.9 – 31.10

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

“Seeking”, Άρτεμις Γιαννοπούλου

Η φωτογραφική σειρά Seeking (2022 – 2023) εμπνέεται σε προσωπικό επίπεδο από το Πρελούδιο Op. 28 Νο. 4 σε Μι ελάσσονα του Σοπέν. Με καλλιτεχνική αφετηρία αυτή την νοσταλγική μουσικότητα, η σειρά επικεντρώνεται γύρω από την ιδέα περί της έννοιας της αναπόλησης, των διάσπαρτων αναμνήσεων. Το οικείο που περνά στη σφαίρα της αποξένωσης. Την εγκαθίδρυση ενός φαντασιακού τόπου, υπό την έννοια του φαντάσματος, μιας ετεροτοπίας, κατά τον Michel Foucault, εκείνης του ανοίκειου, όπου σώμα και φυσικό τοπίο έρχονται σε σύζευξη για να αποδώσουν την αίσθηση αυτή. Πάντοτε στη φιγούρα λείπει κάποιο μέρος του σώματος, και όταν δε λείπει, όπως όταν ξαπλώνει, αυτή παρουσιάζεται σχεδόν ονειρική. Μέσα από αυτή τη σειρά επιχείρησα να ερμηνεύσω το ενδιαφέρον μου για την στιγμή εκείνη που πάντοτε διαφεύγει, την απουσία του αντικειμένου του πόθου, δηλαδή μιας χαμένης ζωής, της παιδικότητας, της οποίας η αθωότητα είναι ακόμη μια απουσία, και την νοσταλγία που προκαλεί αυτή η κατάσταση στο σύνολο της. Η αναζήτηση, όπως και η επιθυμία, δηλώνει την έλλειψη.

Α.Γ

“Today, Tomorrow, and the Tales from the Wind”, Tianjun Li

Το “Today, Tomorrow, and the Tales from the Wind”είναι ένα διαρκές project Φωτογραφίας-Ήχου που εξερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ φύσης και ανθρωπότητας στην εποχή του Ανθρωποκαίνου. Αυτό το έργο επικεντρώνεται στην καλλιτεχνική εξερεύνηση διαφορετικών περιοχών,περιλαμβάνοντας φυσικά τοπία, ανθρώπινες δραστηριότητες, περιφερειακή λαογραφία και πολιτιστική κληρονομιά.

Έχοντας μεγαλώσει σε μια κατοικημένη περιοχή στα περίχωρα μιας πολύβουης νότιας κινεζικής πόλης, ανέπτυξα μια βαθιά αγάπη για τη φύση που καλλιεργήθηκε από τα μαγευτικά δάση που περιβάλλουν το σπίτι της παιδικής μου ηλικίας.Αυτά τα δάση, κάποτε μεγαλοπρεπή και γαλήνια, είδαν την παρακμή της γειτονιάς καθώς υπέκυψε στην αμείλικτη πορεία των εργοστασίων και των κτηματομεσιτικών εξελίξεων. Η απώλεια που βίωσα κατά την επιστροφή μου στην περιοχή μετά την πανδημία ήταν καταλύτης για την εξερεύνηση της θλίψης μου και της σύνθετης σχέσης της με τον κόσμο που κατοικούμε.

Η μετακόμιση στη Φινλανδία παρείχε μια αντίθετη οπτική, καθώς θαύμαζα την πληθώρα των αστικών δασών, ανάμεσα στα καλύτερα στον κόσμο. Ωστόσο, αυτός ο νέος θαυμασμός ήταν γεμάτος με μια ζοφερή συνειδητοποίηση ότι ακόμη και αυτά τα δασώδη βασίλεια δεν ήταν απρόσβλητα στις καταπατήσεις του αστικού σχεδιασμού. Μέσω της εμπλοκής με παθιασμένους ακτιβιστές που θρηνούσαν την απώλεια των δασών και της φύσης, συνειδητοποίησα πλήρως την επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Η αγωνία τους λειτούργησε ως μια οδυνηρή υπενθύμιση της αλληλοσύνδεσης της περιβαλλοντικής παρακμής και της εξαφάνισης της φύσης, οδηγώντας με να εμβαθύνω περισσότερο στους κινδύνους της τωρινής εποχής μας, του Ανθρωπόκαινου.

Στη δημιουργία αυτού του εγχειρήματος, προσπαθώ να συλλάβω και να εκφράσω τα πολύπλευρα συναισθήματα που σχετίζονται με τη θλίψη ενάντια στην οικολογική υποβάθμιση. Η σειρά των φωτογραφιών επανασυντίθεται με επικαλυπτόμενες και διπλές εκθέσεις των φωτογραφιών που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια αισθητικών εξορμήσεων στο πεδίο των αισθήσεων και μέσα στον κόσμο της καθημερινότητας στη Φινλανδία και την Κίνα, ενώ οι φυσικές και τεχνητές οπτικές μεταφορές διαπλέκονται, επαναπροσδιορίζοντας μια εύθραυστη, παραμυθένια ουτοπία βασισμένη στις τρέχουσες ζωντανές πραγματικότητες.

“Fallen Memories”, Μαρία Τουλτσινάκη

Μια φωτογραφία αποθανατίζει μια στιγμή διαφυλάσσοντας την στο χρόνο. Φυλακίζει την εικόνα και την κρατάει αιώνια ζωντανή, εμποδίζει την αποδόμησή της μέσα στον ανθρώπινο νου. Το χαρτί όμως είναι φθαρτό. Μπορεί να καεί ή να σκιστεί και έτσι να χαθεί ή να μετασχηματιστεί η εικόνα που παριστά. Το έργο χρησιμοποιώντας τη μεικτή τεχνική, μεταξύ ψηφιακού αρχείου και δια χειρός κατεστραμμένου χαρτιού, δημιουργεί έναν ενδιάμεσο χώρο μεταξύ της φθοράς και της αφθαρσίας των ανθρώπινων αναμνήσεων.

Μαρία Τουλτσινάκη
Αθήνα, 2023

“Συναισθήματα”, Νικολέτα Πραμπρόμη

Ζώντας σε μία εποχή που το “φαίνεσθαι” παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το “είναι”, η εξωτερική εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς αντιμετωπίζεται ένας άνθρωπος, από τον εργασιακό χώρο, την κοινωνία έως και την προσωπική ζωή. Μέσα από την εργασία μου θέλω να δείξω ότι οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν με την πρώτη ματιά, μπορεί να δείχνουν χαρούμενοι και ανθισμένοι αλλά μέσα τους να έχουν μαραθεί. Πολλές φορές όμως, το έξω ίσως και να ταυτίζεται με το μέσα μας. Μια γυναίκα που μέσα και έξω της “καεί”, μία γυναίκα που πενθεί τόσο απ’ έξω ως μαύρο ντυμένη όσο και μέσα της γεμάτη θλίψη. Οι φωτογραφίες αυτές ήθελα να τείνουν προς την υπερβολή, να μην ταυτίζονται με κάτι καθημερινό και ρεαλιστικό, ίσως να εμπλέκεται κάπως η ζωγραφική με την φωτογραφία. Όλα σε αυτήν την εργασία βγάζουν νόημα, από τα χρώματα των λουλουδιών, από τον αριθμό τους, ακόμα και από την ίδια τους την ύπαρξη. Διάλεξα να παντρέψω την φωτογραφία με την γραφιστική διότι εργάζομαι ως γραφιστρια και σπουδάζω ως φωτογράφος και τα δύο είναι μέρος της ζωής μου και της καθημερινότητας μου. Τα λουλούδια τα επέλεξε συγκεκριμένα διότι σπουδάζω παράλληλα σε γεωπονική σχολή στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων μου. Για την εργασία αυτήν πήρα έμπνευση από μία φωτογράφο του εξωτερικού η οποία φωτογραφίζει τον ίδιο της τον εαυτό χωρίς ποτέ να φαίνεται το πρόσωπο της, χρησιμοποιώντας καθρέφτες, λουλουδια, κεριά, έπιπλα κλπ για να κρύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ή του σώματος της και να δημιουργήσει συμμετρίες με το σώμα της. Το ίδιο σχεδόν προσπάθησα να κάνω και εγώ. Σε όλες τις φωτογραφίες είμαι εγώ χωρίς ποτέ να φαίνεται το πρόσωπο μου χρησιμοποιώντας δύο καθρέφτες, έναν μεγάλο και ένα μικρότερο, και προσθέτωντας λουλύδια τα οποία να φαίνονται ότι δεν είναι αληθινά.