Θέλει και ερώτημα το αν η παρεμπόδιση μαθημάτων και εξετάσεων είναι καταχρηστική μέθοδος διαμαρτυρίας; Το αν οι μεταφορές μαθημάτων σε άλλα έτη μπορεί να είναι ανεξέλεγκτες; Το αν οι φοιτητές πρέπει να συμμετέχουν στην αξιολόγηση αλλά όχι και στη διοίκηση του Πανεπιστημίου; Το αν οι καθηγητές πρέπει να κρίνονται και ενδεχομένως να αντικαθίστανται από άλλους πιθανώς καταλληλότερους αντί να είναι από μόνιμοι ως ισόβιοι;

Είναι παράλογο η χρηματοδότηση των σχολών να εξαρτάται από την αξιολόγηση τους; Γιατί ένα δραστήριο τμήμα με έρευνα που αποδίδει πόρους στο Πανεπιστήμιο και παράγει πτυχιούχους με άμεση απορρόφηση στην αγορά εργασίας και την επιστημονική κοινότητα να στερείται πολύτιμους πόρους από ένα που αξιολογείται ως χαμηλής απόδοσης και αμφισβητούμενης χρησιμότητας;

Χρειάζεται η χώρα τόσες πολλές σχολές με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο; Η πρόσβαση στη γνώση και το δικαίωμα στην εκπαίδευση έχουν μεγάλη σημασία αλλά πού είναι το όριο; Γιατί εφτά και όχι δεκαεφτά ιατρικές; Και πόσες λογιστικές σχολές πρέπει να ανοίξουν για να ικανοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες; Μήπως το παρακάναμε; Και αν το παρακάναμε μήπως να διορθώναμε το λάθος μας; Ποια είναι η σκοπιμότητα ενός συστήματος που παράγει περίσσιους επιστήμονες για να τους στείλει μετά μετανάστες; Πού είναι η ανταποδοτικότητα μιας σχολής στην κοινωνία όταν οι απόφοιτοι έχουν 50% ανεργία; Και γιατί ένα τμήμα που δεν έχει παρά μια χούφτα ενεργούς φοιτητές να παραμένει ανοικτό;

Είναι συζητήσιμο το αν είναι ορθό να επιτρέπεται η χρηματοδότηση τμημάτων κρατικών Πανεπιστημίων από ιδιώτες; Ακόμα και αν έτσι ελέγχουν εμμέσως το πρόγραμμα σπουδών. Τι καταστροφικό θα γίνει αν ο ιδιώτης που χρηματοδοτεί έχει κάποιο λόγο σε αυτό; Θα απαιτήσει να σταματήσει να διδάσκεται ο Μαρξ στη Φιλοσοφική; Μα δε θα χρηματοδοτήσει τη Φιλοσοφική ενώ η Φιλοσοφική μπορεί απλά να αρνηθεί τη χορηγία. Θα ζητήσει μήπως να σταματήσει να διδάσκεται η φυσιολογία ή η βιοχημεία στις ιατρικές σχολές; Γιατί; Και αν δε του γίνει το χατίρι τι θα κάνει; Θα σταματήσει να δίνει τα λεφτά του και το τμήμα θα στηρίζεται μόνο στην κρατική χρηματοδότηση. Δηλαδή, ό,τι γίνεται και τώρα.

Ο κόσμος της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έρχονται τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια όπου ο κόσμος θα πληρώνει από την τσέπη του και θα έχει απαιτήσεις. Οι σπουδές θα αντιμετωπίζονται ως επένδυση της οικογένειας που θα πρέπει να έχει απόδοση. Ελπίζω να μη σοκάρει η ορολογία της πραγματικότητας, αλλά το πιο πιθανό είναι τότε η αγορά να δώσει στον πελάτη αυτό που θέλει. Και τότε οι συγκρίσεις δε θα είναι με κάτι ιδεατό αλλά με κάτι που θα βρίσκεται στο δίπλα τετράγωνο.

Υπάρχουν πολλές καλές Σχολές στα δημόσια Πανεπιστήμια που βγάζουν ικανότατους πτυχιούχους. Κινδυνεύουν όμως γιατί πρέπει να κολυμπήσουν στην κρύα θάλασσα μέσα σε φουρτούνα δεμένες αγκαλιά με βαρίδια. Κινδυνεύουν γιατί οι άνθρωποι που διοικούν τα Πανεπιστήμια έχουν πολιτική ατζέντα και δε δέχονται να τις ξεχωρίσουν έναντι των υπολοίπων. Κινδυνεύουν γιατί νομίζουν ότι δε θα κινδυνεύσουν ποτέ.

Πέρασε λίγος μόνο καιρός από τότε που έπρεπε να συνεδριάσει η Πρυτανεία για να πιάσουν ένα πορτοφολά που μπήκε στο κτίριο της Σχολής. Ωστόσο, εν μέσω καταλήψεων, χαμένων εξαμήνων, γελοίων φοιτητικών κομματικών παρατάξεων που ηγούνται από σαραντάρηδες αιώνιους φοιτητές, καθηγητών που διδάσκουν αντίσταση για να γίνουν υπουργοί και να λένε μετά τα ανάποδα, καταλήψεων από είκοσι νοματέους, εν μέσω όλων αυτών ο μέσος φοιτητής έχει πλέον κατανοήσει την ανομολόγητη σκληρή πραγματικότητα που πλησιάζει αθόρυβα το δημόσιο Πανεπιστήμιο όπως το παγόβουνο πλησίαζε στον Τιτανικό.

Πώς το είχε πει μια ψυχή; Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε…

Email για σχόλια- παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.