Τίτλος ιστορίας: Συνομιλώντας με τον εαυτό μας…

-Φοβάσαι;

-Ναι.

-Ευτυχώς, γιατί και εγώ φοβάμαι…

-Τί φοβάσαι εσύ;

-Φοβάμαι μήπως αρρωστήσω, μήπως πεθάνω εγώ ή οι αγαπημένοι μου. Εσύ;

-Εγώ φοβάμαι πως θα χάσω τη δουλειά μου και αυτό για μένα ίσως είναι χειρότερο από την αρρώστια. Οι υποχρεώσεις βλέπεις τρέχουν…

-Τόσα χρόνια ζούμε μαζί και δεν ήξερα ότι φοβάσαι. Πάντα έμοιαζες δυνατός, σκληρός, σε είχα πιστέψει για τέτοιον.

-Τόσα χρόνια προσπαθούσα, έσφιγγα τα δόντια και άντεχα, όμως τώρα δεν μπορώ, λυγίζω!

Άνθρωποι αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, ο κόσμος γύρω μου καταρρέει…

-Σε πειράζει που νιώθεις φοβισμένος και ανήμπορος;

-Ναι, δεν μου ταιριάζει, δεν ήμουν τέτοιος…

-Τί ήσουν;

-Ήμουν δυνατός, όλα τα άντεχα, όλα τα κατάφερνα. Τώρα όμως είμαι ανίκανος, νιώθω ανίκανος.

-Ξέρεις, αυτή σου την πλευρά που εσύ τη λες ανίκανη, εμένα μου αρέσει!

-Γιατί;

-Γιατί μένεις μαζί μου, με φροντίζεις, μου μιλάς, μου λες τι νιώθεις, τι φοβάσαι…

-Μα και αν ακόμα γίνεται αυτό, εγώ τι κερδίζω; Έξω γίνεται πόλεμος και εγώ νιώθω άοπλος!

-Κερδίζεις εμένα! Κερδίζεις εσένα!

Χρόνια παρακαλούσα να με δεις,

χρόνια σου έστελνα μηνύματα,

χρόνια σε αναζητούσα… αλλά εσύ είχες υποχρεώσεις, δεν είχες χρόνο, είχες δουλειές.

-Μα τώρα που σε βρήκα δεν το διάλεξα, μου το επέβαλλαν…

-Και τι μ’ αυτό; Εγώ ήθελα πάντα να με βρεις.

-Και να σε κάνω τι; Τώρα, τι να σε κάνω;

-Να με μάθεις να καταλαβαίνω πότε πονάς, πότε υποφέρεις, πόσο αντέχεις…

Ζούμε τόσα χρόνια στο ίδιο σώμα και ακόμα σε ψάχνω…

-Μα αυτά για να στα μάθω, θέλω χρόνο!!!

-Ε, ας αρχίσουμε λοιπόν, τώρα πια έχουμε χρόνο…

 

 

Δημιουργός ιστορίας-αφήγηση: Μουτογεώργου Λίτα

Ψυχολόγος Κέντρου Κοινότητας Δήμου Πρέβεζας