<<Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιας εγκατάστασης προσφύγων.

Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου.>> © SanSimera.gr

Δεν ήξερα ότι υπήρχε ημέρα των δασκάλων. Η αν το είχα δει, δεν είχα δώσει σημασία. Μέχρις σήμερα που το διάβασα, σε μια προσέγγιση στον τοίχο ενός φίλου μου από τα Γιάννενα, του Δημήτρη Γκόγκα (Dimitrios Gkogkas).

Ο Δημήτρης ξεκίνησε την αναφορά του ως εξής: Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα Δασκάλων. Υπάρχουν 5 άνθρωποι που τους αποκαλώ "δάσκαλε". Όμως η μέρα χθες ήταν αφιερωμένη στους πραγματικούς δασκάλους….

Tήν ίδια στιγμή με έπιασε …να αναφερθώ στους δικούς μου Δασκάλους .

Α. Αμαλία Δαβαρτζίκι.

Πρώτο Δημοτικό Σχολείο Πρέβεζας, στην πρώτη στην δεύτερη και στην τρίτη τάξη .

Ναι. Η κυρία Αμαλία. Χωρίς επώνυμο. Μόνο το Αμαλία υπήρχε για την κυρία μας. Πως λες μπαμπά μαμά χωρίς ονοματεπώνυμο .Ε ,έτσι εμείς λέγαμε την κυρία μας ‘’Κυρία’’. Η Αμαλία. Δεν θα πω τίποτα για την δασκάλα μου. Μόνον, που χαίρομαι πως έμαθε και ήξερε ότι την αγαπώ. Και όταν την έβλεπα στο δρόμο, ξέρω ότι της το έδειχνα και πως το ένοιωθε.

Β. Χρήστος Χόρεβας.

Δάσκαλος μου, στο Πρώτο Δημοτικό Σχολείο Πρέβεζας, στην πέμπτη και έκτη τάξη. Μου φαινότανε ψιλός και ήταν ξερακιανός .Λίγο κυρτός. Γλυκός άνθρωπος και απλός. Νοιώθαμε να μας αγαπά. Ο τρόπος που μίλαγε, που μας φερόντανε που μας μάλωνε δεν ήταν τιμωρητικός .Νοιώθαμε ότι μας αγαπά. Μου άρεγε όταν έβαζε το χέρι στην μέση του (με την παλάμη προς τα μέσα) ,μέσα από την ζώνη. Ξέρετε ,πως βάζουνε οι παλιές οι γυναίκες το χέρι στη μέση ,απλά μέσα από την ζώνη του αυτός. Πέθανε νωρίς. Ήταν από την Λάιστα Ανατολικού Ζαγορίου .Σαν γνήσιο βλαχάκι(συρρακιώτης εκ μητρός και πατρός),νομίζω πως ο ορεσίβιος δάσκαλος μου ήταν και πιο κοντά στα Βουνίσια χούγια μου σε αντιδιαστολή με τα αντιπαθητικά καμπίσια τερτίπια. Ναι ήταν Δωρικός. Έφυγε νωρίς.

Γ. Γεώργιος Κτενάς.

Δάσκαλος μου και μαέστρος στην Φιλαρμονική Πρέβεζας από την Δευτέρα Δημοτικού που πήγα μέχρι και τα πρώτα χρόνια των φοιτητικών μου σπουδών(όπου σταμάτησα να συμμετέχω στην Φιλαρμονική, μετά τον άκομψο εκδιωγμό του) .Ο κυρ Γιώργος. Δεν είχε τίποτα εντυπωσιακό επάνω του. Κοντούλης. Δεν τον έλεγες και όμορφο. Βέβαια εγώ τον γνώρισα ήδη στα εξήντα του. Η κύρια δουλειά του ήταν να φτιάχνει τσίγκια και λαμαρίνες. Σ ένα μαύρο και σκοτεινό μαγαζί στο Σαιτάν Παζάρ .Ήταν ο δάσκαλος μου στην μουσική. Στην Φιλαρμονική Της Πρέβεζας ‘Ορφεύς’’.Μάθαμε μουσική από την κυρ Γιώργο. Όλη η ‘’Πρέβεζα’’ της εποχής έμαθε μουσική στην Φιλαρμονική από τον κυρ Γιώργο. Δεν είχε γνώσεις ακαδημαϊκού επιπέδου. Μάθαμε μουσική. Μάθαμε να αγαπάμε την μουσική. Μάθαμε να συνυπάρχουμε μέσα στην κοινωνικότητα της μπάντας. Δεν ξέρω πως το έκανε, αλλά με κάποιον τρόπο μας δίδαξε με μίαν περίεργη μορφή την έννοια της δικαιοσύνης. Λαϊκός και καθημερινός .Ένας από μας. Χωρίς το δήθεν του μικροαστισμού και της μόστρας. Ένας από μας. Η μουσική εν τω γίγνεσθαι και εν τω γεννάσθε. Μας νοιαζόντανε, αν και δεν το έδειχνε. Απλά του ξέφευγε πότε πότε .Μας νοιαζότανε. Τον έβλεπα μέχρι αργά στην μικρή μας πόλη. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα . Η πόλη μας και η Φιλαρμονική του χρωστάει. Ναι, και τώρα του χρωστάει.

Δ. Δημήτριος (Μήτσος)Κουτσοτόλης.

Πρώτο Γυμνάσιο Πρέβεζας, καθηγητής μαθηματικών ,στην πρώτη δεύτερη και τρίτη τάξη Γυμνασίου. Συρρακιώτης βλάχος. Οι περισσότεροι ξέρετε από βλάχους. Ε!!!!. Καμία σχέση. Μια κατηγορία μόνος του. Κοντός, με μια αίσθηση του χοντρού. Ημικαραφλός και μόνιμα αξύριστος. Όλη την χρονιά φόραγε ένα σακάκι .Όταν έπιαναν οι ζέστες απλά έβγαζε το σακάκι. Οι κιμωλίες μόνιμα στις τσέπες του. Τον πίνακα τον έσβηνε με το μανίκι του. Αντισυμβατικός, άμεσος, σαφής απλός και κατανοητός. Μάθαμε μαθηματικά από τον Κουτσοτόλη. Ναι .Μάθαμε μαθηματικά, όχι σαν κάτι βαρύγδουπο και φαντασμένο αλλά μαθηματικά. Μάθαμε μαθηματικά μέσα στην απλότητα τους και την ομορφιά τους. Χωρίς τουπέ και χωρίς την δήθεν δυσκοιλιότητα που ενίοτε οι περισσότεροι φαντασμένοι μαθηματικοί, κουβαλάνε μέσα τους( και μαζί τους), για να ξεχωρίσουνε σαν φορείς της εξυπνάδας. Μάθαμε μαθηματικά γιατί ήξερε μαθηματικά. Γιατί αγαπούσε τα μαθηματικά και την διδασκαλία τους και την διδασκαλία ως μαθησιακή πράξη δοτικότητος .Αυτό ήταν το ένα που το χρωστάω. Το άλλο που του χρωστάω και που είναι και πιο σοβαρό, είναι η διδαχή της αποδοχής της διαφορετικότητας. Το 1976 που ήμουνα εγώ στην Πρώτη Γυμνασίου, όλοι οι καθηγητές επιβεβαίωναν ένα στυλ. Τόσο εμφανισιακά-ενδυματολογικά οσο και από άποψη συμπεριφοράς. Είχαν ενστερνιστεί ένα δήθεν ύφος και ένα κομφορμιστικό τουπέ του στυλ <<έχω περισσότερο μπόι από ότι μου αξίζει ,αλλά δεν το λέμε>>.Σαν παιδί Βλάχων ήμουνα πιο κοντά στο καθαρό δωρικό ύφος. Αυτό είναι έτσι κάπως χωρίς σκιές .Καθαρό και ευκρινές χωρίς γαλιφιές. Λοιπόν. Ο Κουτσοτόλης μας δίδαξε αυτό( λέω μας δίδαξε γιατί σε κατοπινές συζητήσεις όλοι οι συμμαθητές είχαμε την ίδια άποψη):δεν έχει σημασία πως ντύνεσαι πως φέρεσαι η πως δείχνεις .Σημασία έχει να σέβεσαι τον εαυτό σου και να είσαι αυθεντικός, να είσαι μασίφ. Οτι και να είσαι, να είσαι μασίφ- αληθινός. Η δηθενιά και η μόστρα είναι για τους δειλούς και για τους ρηχούς. Είσαι αυτός που είσαι και έχει σημασία να αγαπάς και να είσαι δοτικός στα συναισθήματα και στην ψυχή. Να αγαπάς χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα της Αγάπης. Να είσαι ειλικρινής και όχι ρουφιάνος του εαυτού σου.

Έμαθα μαθηματικά από τον ΜΗΤΣΟ. Και έμαθα πως αξίζει να είσαι αυτός που είσαι, ενάντια στις απόψεις, τις προκαταλήψεις και στα κουτσομπολιά μικροπρεπών και λιγδιάρηδων μικροαστών. Να έχεις την άποψη σου να την τιμάς και να την υπερασπίζεσαι γιατί μέσα από αυτή υπάρχεις ΕΣΥ περήφανος και αξιοπρεπής.

 

Αυτά λοιπόν για τους Δασκάλους μου.

Βασίλης Σπ. Ευαγγέλου

Πρέβεζα 8 Μαρτίου 2021

Υ.Γ. Δεν έχω να θυμηθώ κάτι από τους καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο ,στο ΑΠΘ στο Βιολογικό της ΦΜΣ. Όλοι απόμακροι σε απευθείας σύνδεση με το ΄΄Θείο’’ και το ‘’άπιαστο’’. Γεμάτοι βίτσια και παρόλες. Ίσως να φταίω εγώ γι αυτό όμως. Ίσως.