Θα μπορούσα να γράψω αρκετά και για το Νομό Πρέβεζας, αλλά δεν θα μπορούσαν να αποτυπωθούν καλύτερα, σε σύγκριση με μία επιστολή που είχε φτάσει στο mail μου στο κτίριο του «Ποντικιού», όταν ακόμη εργαζόμουν στην Αθήνα και σαν υπογραφή είχε τις λέξεις: «Ο Πρεβεζάνος». Φαίνεται πως στα μέρη μας τον πόνο, το συναίσθημα και τα όνειρα, ξέρουμε να τα εκφράζουμε πολύ καλά.
Παραθέτω την επιστολή, που είχε τίτλο «Παππού... χάσαμε»:
«Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί πάντοτε έλεγες με περηφάνια για το έπος της Αλβανίας και τη συμμετοχή σου στην Εθνική Αντίσταση, εξηγώντας μου πως ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου και τώρα ακούω συνομηλίκους μου να λένε πως αντίσταση έκανε και η οργάνωση «Χ».
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί μια ζωή μου έμαθες τον απλό, τον εργατικό άνθρωπο να τον τιμώ, να τον υμνώ και να τον θεωρώ πρότυπο και πρότυπο έχει γίνει εκείνος που τα «κονομάει» με λαμογιές και 'γω που είμαι στο μεροκάματο, είμαι το κορόιδο, ο άχρηστος και ο χαζός.
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί τα οράματα για έναν καλύτερο κόσμο, κάποιοι τα ξεφτίλισαν, απολαμβάνοντας προνόμια και καρέκλες. Και όταν εξηγώ πως δε φταίνε τα οράματα, αλλά ορισμένοι από εκείνους που τα ξεφτίλισαν, με αντιμετωπίζουν όλοι με χλευασμό.
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί οι ίδιοι, που σου πήραν τη ζωή, σε άφησαν χωρίς δουλειά, σου στέρησαν όλες τις χαρές της ζωής, σε έστειλαν στην εξορία, κομπάζουν τώρα πως εσύ και οι όμοιοί σου έκαναν την ελληνική κοινωνία μπάχαλο. Και τα ψέμματά τους τα πιστεύουν και άλλοι τόσοι.
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί ούτε να ερωτευτούμε ως νέοι άνθρωποι δεν μπορούμε. Μας «μετράνε» όλοι με τα λεφτά. Όλα για τον παρά, ρε... φουκαρά μου!
Παππού χάσαμε, γιατί εγώ μιλάω για Ελύτη, για Σεφέρη, για Ρίτσο, για Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, μου αρέσει το κλαρίνο, αλλά και ο Τσιτσάνης, θέλω πολιτισμό, θέατρο και τέχνες και η... μόδα επιτάσσει μπιτ, γρήγορα αυτοκίνητα και μαλλάκι «φτιασιδωμένο».
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί σου κόβουνε τη σύνταξη, ενώ έχεις πληρώσει, κόβουνε τις παροχες υγείας από ανθρώπους που δεν στάθηκαν τυχεροί με την υγεία τους, που έχουν την ανάγκη και την ανάγκη για προστασία, όλων μας και αυτό το «βαφτίζουν» οι... μεγάλοι, εξορθολογισμό!
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί βλέπω τα πιτσιρίκια μου, να είναι «κολλημένα» σε μία τηλεόραση και έναν υπολογιστή, χωρίς να βγαίνουν έξω, να μιλήσουν, να παίξουν, να χαρούν με τα άλλα παιδιά. Να κάνουν αθλητισμό, να γνωρίσουν όλα όσα προσφέρει.
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί πάντα μου έμαθες να υπερασπίζομαι τον αδύναμο, να δίνω το χέρι μου στον πεσμένο για να σηκωθεί, να πηγαίνω ένα πιάτο φαϊ στην εκκλησία και να ανάβω ένα κεράκι και όλοι μου λένε γύρω μου: «Τι θες και χάνεις το χρόνο σου» και με χαρακτηρίζουν ονειροπαρμένο και αφελή!
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί δεν ξέρουμε την ιστορία μας, από πού ξεκινήσαμε και πού φτάσαμε, τον πόνο και τα βάσανα που πέρασε ο λαός μας. Γίναμε highστες, με μπόλικη... μαγκιά, αλλά από ουσία «μηδέν».
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί το «Παιδεία για όλους» έγινε: «Τι να το κάνεις μωρέ το Πανεπιστήμιο;»
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί ενώ πάλευες για να έχουμε Βουλή και Σύνταγμα, τώρα θέλουμε να τα κάψουμε!
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί με έχουν κάνει να μην μπορώ να περπατήσω στο δρόμο με ασφάλεια.
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, γιατί με έμαθες να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους από το χρώμα, τη γλώσσα, τη φυλή. Με έμαθες ότι όλους τους ανθρώπους τους βλέπει ο ίδιος Θεός και τώρα βλέπω μίσος για το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία.
Παππού χάσαμε! Γιατί πάντα να χάνουμε εμείς;;;; Εμείς που πιστεύουμε στα ίδια πράγματα που με δίδαξες; Γιατί πάντα εμείς;
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, αλλά είμαστε ακόμη εδώ! Όρθιοι. Όσες φορές κι αν πέσουμε, θα σηκωθούμε!
Παππού χάσαμε! Χάσαμε, αλλά σου υπόσχομαι ότι όλα όσα μου έμαθες δεν πήγαν χαμένα! Και την επόμενη φορά... εμείς θα νικήσουμε.
Παππού... θα νικήσουμε».
