Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα πως όταν η τοπική αυτοδιοίκηση βάζει τα προβλήματα κάτω από το... χαλάκι, αυτά όχι μόνο δεν εξαφανίζονται, αλλά διογκώνονται! Και η μη χωρική επέκταση της ΔΕΥΑΠ είναι ακριβώς ένα τέτοιο παράδειγμα.

Μία πτυχή του προβλήματος είναι οι αυξημένοι λογαριασμοί που θα κληθούν να πληρώσουν οι δημότες σε Λούρο και Ζάλογγο.

Άλλη πτυχή είναι οι λεγόμενες “συμβάσεις στα λόγια”, καθώς δεν τηρείται η ορθή διαδικασία για την ύδρευση των ανωτέρω περιοχών (δείτε ΕΔΩ σχετικό ρεπορτάζ).

Άλλη πτυχή του προβλήματος είναι το γεγονός πως τον βιολογικό του Λούρου τον “τρέχει” ιδιώτης, μέχρι... νεοτέρας. Το ίδιο άραγε θα γίνει και με τον βιολογικό καθαρισμό της παραλιακής ζώνης στην Δ.Ε. Ζαλόγγου;

Οι αλλεπάλληλες παρατάσεις που δόθηκαν στους Δημάρχους όλης της Ελλάδας για να υλοποιήσουν την υποχρέωση της χωρικής τους επέκτασης αποτυπώνεται ιδανικά στο άρθρο 36 του 4521/18 (ΦΕΚ Α 38/2018), το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Άρθρο 36

Η προθεσµία της παρ. 6 του άρθρου 109 του ν. 3852/ 2010 (Α΄ 87), όπως αντικαταστάθηκε µε την παρ. 6 του άρθρου 10 του ν. 4071/2012 (Α΄ 85) και µε το άρθρο 4 της από 31.12.2012 Πράξης Νοµοθετικού Περιεχοµένου (Α΄ 256) που κυρώθηκε µε το άρθρο 1 του ν. 4147/2013 (Α΄ 98) και στη συνέχεια παρατάθηκε διαδοχικά µε το άρθρο 45 του ν. 4315/2014 (Α΄ 269) και µε το άρθρο 12 του ν. 4483/2017 (Α΄ 107), παρατείνεται από τη λήξη της τελευταίας παράτασής της έως τις 31.12.2018”.

Στις εισηγήσεις που έφτασαν στα χέρια των δημοτικών συμβούλων που μετέχουν στο Δ.Σ. της ΔΕΥΑΠ προφανώς εκ παραδρομής αναφέρεται ότι η τελευταία προθεσμία δόθηκε μέχρι το τέλος του 2017. Και το αναφέρουμε αυτό, μιας και είναι σημαντική λεπτομέρεια, καθώς με τα ζητήματα των δικαστικών οφειλών υπάρχει σε εξέλιξη μία “διαπραγμάτευση” ανάμεσα στο Δήμο Πρέβεζας και τη ΔΕΥΑΠ.

Σε κάθε περίπτωση η χωρική επέκταση της ΔΕΥΑΠ αποτελεί μία πρακτική που πρέπει να εκλείψει στην αυτοδιοίκηση...

Π.Τ.