Παραλία Πρέβεζας. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90. Δύο άνθρωποι περπατούν πλάι-πλάι, αγναντεύοντας τον Αμβρακικό. Παππούς και εγγονός. Μια σχέση βαθιά και ουσιαστική. «Ο κόσμος είναι δικός σου. Εσύ έχεις τα νιάτα, τη δύναμη...», ήταν η συμβουλή. Στο 6ο Δημοτικό Σχολείο, μαζί με τους συμμαθητές «στήσαμε» την πρώτη εφημερίδα. Μαθητική. Το «σαράκι» της δημοσιογραφίας δεν άργησε να μπει. Και με ακουλουθεί μέχρι και σήμερα. Μετά ήρθε η επαγγελματική δημοσιογραφία στην Αθήνα. Εκπληκτικές εμπειρίες, αλλά και ένα μεγάλο «ψυχικό» κενό. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο και ήταν κάποιος φίλος από την Πρέβεζα, οι εικόνες έρχονταν και πάλι στο μυαλό. Μια «γλυκιά» νοσταλγία. Σαν ένας λογαριασμός που έμεινε ανοικτός. Δυο μεγάλες αγάπες: η Πρέβεζα και η δημοσιογραφία. Έφτασε η στιγμή να συναντήσει η μία την άλλη.
Σε ένα παλιό, σκονισμένο βιβλίο με ποιήματα του Βάρναλη, αναγράφονται οι στίχοι: «Να χαμ’ ένα βασιλιά, δράκο με χοντρό λαιμό, σέρτικο κι αράθυμο, για να κάνει πόλεμο». Έτσι θα λειτουργήσουμε δημοσιογραφικά στο atpreveza.gr. Ευχόμαστε να «αγκαλιάσετε» την προσπάθειά μας. Καλό μας... ταξίδι στο διαδίκτυο, λοιπόν!
