Το σχόλιο του Γιάννη Ρέντζου στον ιστότοπο του «Δημόσιου Χώρου», φανερώνει πως η παραγωγή «κέρδισε» το κοινό:

«Παραβρεθήκαμε σε μια πραγματικά συγκινητική χορευτική και θεατρική «performance» φορτισμένη από τα συναισθήματα που γεννά η αδόκητη απώλεια και η συνταραχτική απουσία. Η χοροθεατρική εκτέλεση ήταν επίσης, και κύρια, πλημμυρισμένη από την ανασύσταση της μνήμης. Μιας μνήμης, που αγωνίζεται να συγκρατήσει ζωντανές και να αναπλάσει τις εικόνες από τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν.

Όπως καταλαβαίνει ο θεατής το έργο αναφέρεται σε εκείνους που μένουν πίσω, μετά από μια απώλεια, και μάλιστα, χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα στη ζωή, τη μεγάλη απώλεια ενός παιδιού. Που μένουν πίσω μαζί με αυτή την απώλεια και που η ζωή τους, ως γονέων, αφιερώνεται τραγικά στο να ανασυστήσουν το πριν. Να αναστήσουν αυτό που κάποτε ήταν ένα κοινότυπο «τώρα», με ασήμαντα καθημερινά λόγια και παλιά εφθαρμένα υλικά, που τώρα, στο «μετά», γίνονται πολύτιμα.

Η πρωτότυπη και δουλεμένη πρόταση της Άννας και του Κοσμά (σκηνοθεσία: Κοσμάς Μαρκής / Αννα Μπαρκούζου-Μαρκή, χορογραφία-κίνηση: Αννα Μπαρκούζου-Μαρκή) βασίστηκε σε επιλογή κειμένων από το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη, με τίτλο «Γραμμένα φιλιά» και υποβοηθήθηκε με μουσικά απαοσπάσματα των Zbigniew Preisner, Sergei Rachmaninoff και Michael Nyman ενώ ο Δημήτρης Μπέκας επιμελήθηκε το σκηνικό.

Λευκοί και μαύροι κύκνοι, σπέρματα ζωής, σκιές θανάτου, γαιώδεις τόνοι, αχτίδες του υπερπέραν, σκοτάδια του χθες ανάμικτα με αναλαμπές του αύριο αναδύθηκαν την Παρασκευή στο «σανίδι» της «ΠΑΥΠ», με την κινησιολογία που δούλεψε η Άννα και τις έντεχνες ταφές και αναστάσεις που σκηνοθέτησε ο Κοσμάς. Και πίσω από όλα αυτά ο κωδικοποιητικός λόγος σπαραχτικής μνημοσύνης του Ευσταθιάδη «Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες»;

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Συγχαρητήρια στα παιδιά. Συγχαρητήρια στην αξεπέραστη Παναγιώτα, το παιδί που γεννήθηκε χορεύτρια».

(φωτό: Γιάννης Βουρβούλακας)