Ισπανία, Μουσική Κωμωδία, 1961, Ασπρόμαυρη, 85'
Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 1962
Σκηνοθεσία: Luis García Berlanga
Παίζουν: Cassen, José Luis López Vázquez, Elvira Quintillá, Manuel Alexandre, Mari Carmen Yepes, Amelia de la Torre, José María Caffarel, José Orjas, Antonio Ferrandis, Amparo Soler Leal, Julia Caba Alba, Laura Granados, Xan das Bolas, Félix Dafauce, Félix Fernández, Agustín González, Julia Delgado Caro, José Franco, Luis Ciges, Fernando M. Delgado.
Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και ένας ραδιοφωνικός σταθμός ξεκινά μια εκστρατεία απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα των εορτών: η πρόσκληση των φτωχών και των ζητιάνων της πόλης σε δείπνο από τους πλούσιους. Διάσημοι πρωταγωνιστές του κινηματογράφου και σημαντικοί παράγοντες της κοινωνίας, συμμετέχουν στην εκστρατεία. Παράλληλα όμως, προσλαμβάνεται ένας κακόμοιρος οδηγός φορτηγού, ο Plácido (Casto Sendra-Cassen), για να συνεισφέρει στη διαφημιστική εκστρατεία. Όμως το μέσο δουλειάς του οδηγού, δηλαδή το φορτηγό, κινδυνεύει να χαθεί. Η οικονομική δυσανεξία του κεντρικού χαρακτήρα, καθώς και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να πληρωθεί σύντομα για την εργασία του οδηγούν τον ήρωα στην απελπισία.
Μουσική κωμωδία, με μια οξυμένη σατιρική οπτική στην Ισπανία του Φράνκο, η ταινία αυτή του οικοδομείται πάνω σε μια αντίθεση: η ειλικρινής φιλανθρωπία της καρδιάς, η αληθινή αλληλεγγύη ενάντια στην υπολογιστική και επιδεικτική φιλανθρωπία. Υιοθετώντας την οπτική του οδηγού, η σκηνοθεσία επιλέγει και τους στόχους της: την αστική και μικροαστική τάξη και τη διάχυτη υποκρισία.
Με επιρροές από τον Ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά και από ένα λαϊκό (αλλά όχι λαϊκίστικο) κινηματογράφο, ο Luis García Berlanga κοιτάζει μ' ένα βλέμμα ειλικρινούς και εντέλει ενεργού συμπαθείας το κεντρικό πρόσωπο. Ενώ παράλληλα το μαύρο χιούμορ και η οξύτητα της σκηνοθετικής οπτικής, ενδυναμώνουν την κοινωνική διάσταση της ταινίας. Όμως πάνω απ' όλα το Plácido είναι δείγμα της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Luis García Berlanga, ενός από του σημαντικότερους σκηνοθέτες της Ισπανίας.
Ο Fernando Trueba σημειώνει για την ταινία:
"Κινηματογραφημένη με μεγαλοπρεπή, κομψά, μεγάλα και αόρατα πλάνα, στα οποία βρίσκεται μια μεγάλη ομάδα προσώπων, που συγκεντρώνονται όπως οι ένοικοι της περίφημης σκηνής στην καμπίνα στην ταινία A night at the Opera: όλοι μιλούν ταυτόχρονα, με τους διάλογους έξοχα ενορχηστρωμένους. Η ταινία είναι ισότιμη των αριστουργημάτων του παγκόσμιου κινηματογράφου. Φωτίζει την ανθρώπινη αδυναμία, μας κάνει να γελάμε με την ανέχεια μας, απεικονίζει με λεπτομέρεια και ακρίβεια μία εποχή και χώρα. Όμως αυτά τα υπερβαίνει, μετατρέπεται σ' ένα έργο που απευθύνεται σ' όλο τον κόσμο -κάτι πολύ καλύτερο από τις Ιταλικές κωμωδίες: βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την ταινία του Renoir, La Règle du Jeu ή την ταινία του Lubitsch, To be or not to be. Διαμέσου μίας οπτικής χιουμοριστικής -η οποία ορισμένες φορές θεωρείται λανθασμένα ως μαύρη-, ο Azcona (σ.τ.μ. σεναριογράφος της ταινίας) και ο Berlanga και παρατηρούν τα ανθρώπινα όντα με συμπόνια και σκληρότητα. Παίρνοντας ως συνήθως την πλευρά του αδυνάτου και του χαμένου, η ταινία μας συμφιλιώνει με την ανθρώπινη φύση, διαμέσου της αδυναμίας και της ανέχειας. Εδώ δεν υπάρχει ίχνος κανενός είδους ηρωισμού. Ωστόσο στην ανέχεια του χαμένου υπάρχει πάντα χιούμορ και ακόμα κάποιος υπαινιγμός τρυφερότητας. Από την άλλη το χιούμορ και η τρυφερότητα του νικητή κρύβουν μοχθηρότητα."
Ο Luis García Berlanga γεννήθηκε στη Βαλένθια του 1922. Στρατολογήθηκε δια της βίας και συμμετείχε με την πλευρά των συντηρητικών, στον Ισπανικό Εμφύλιο. Σπούδασε φιλοσοφία και κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία Esa Pareja Feliz (1951), μια κωμωδία στο ύφος του νεορεαλισμού, ήταν σε συν-σκηνοθεσία τον Juan Bardem. Με τον Bardem έγραψε το σενάριο της ταινίας, ¡Bienvenido, Míster Marshall! (1952), που σκηνοθέτησε και η οποία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών.
Αντιμετώπισε προβλήματα με τη δικτατορία του Franco. Η ταινία του El verdugo (1963), με την οποία συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Βενετίας θεωρήθηκε από το καθεστώς ως επικίνδυνη πολιτικά και λογοκρίθηκε. Το 1973 η ταινία του Berlanga Tamaño natural, απαγορεύτηκε και τελικά δεν προβλήθηκε παρά μόνο το 1978.
Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται από μια εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ (συχνά μαύρου) και από τη σατιρική τους οπτική στα πράγματα.
Ο Berlanga θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Ισπανίας και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία.
