Δρόμοι παλιοί…

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή·

[…]

ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ

κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα

κι ούτε κανένας, κι ούτε κανένας, με γνώριζε, με γνώριζε»

«Δρόμοι Παλιοί», στίχοι Μανώλη Αναγνωστάκη, μελοποιημένοι από το Μίκη Θεοδωράκη [1]

Το καλοκαίρι που μας αποχαιρέτισε, ήταν ένα ήρεμο καλοκαίρι. Ήρεμο, τουλάχιστον όσον αφορά τις εσωτερικές εξελίξεις.

Κάτω όμως από τη φαινομενική ηρεμία η «κοινωνία» βράζει. Κανείς πια δεν πιστεύει ότι οι παράλογες πολιτικές που μας επιβάλουν οι δανειστές, και εφαρμόζουν απαρέγκλιτα οι εγχώριοι «κυβερνώντες», θα έχουν το παραμικρό ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αυτό λένε άλλωστε όλα τα οικονομικά στοιχεία. Αλλά ταυτόχρονα έχει υποχωρήσει η διάθεση αντίστασης στις πολιτικές αυτές που όλοι μας, τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι παράλογες.

Λίγες μέρες μετά το ριάλιτι των αδειοδοτήσεων των τηλεοπτικών καναλιών, αρχίζει το ριάλιτι της νέας αξιολόγησης για να πάρουμε …την επόμενη δόση. Η πολυπόθητη ανάπτυξη όλο και αναβάλλεται για «του χρόνου», οι άνθρωποι σε λίγο θα αρχίσουν να χάνουν τα σπίτια τους, ενώ την ίδια στιγμή ξεπουλιούνται τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας έναντι πινακίου φακής. Και το ριάλιτι της πολιτικής μας ζωής συνεχίζεται, στα χρόνια της μνημονιακής μαρμότας…

Ας το παραδεχτούμε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Έχουμε υποχωρήσει σε μια πολιτική που όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι παράλογη και ταυτόχρονα δεν βλέπουμε καμία διέξοδο απ’ αυτή. Το μόνο που έχουμε να προτείνουμε στα παιδιά μας, που τυχαίνει να είναι η πιο μορφωμένη γενιά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, με «πόνο ψυχής» αλήθεια, το δρόμο της μετανάστευσης …

Τη στιγμή που τάχατες επιζητούμε να προχωρήσουμε σε μια νέου τύπου «επιχειρηματικότητα», τσακίζουμε με ιδιαίτερη μανία την εργασία, προτείνοντας χαρτζιλίκι για μισθό, αρπάζοντας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι είτε είναι μισθωτοί, είτε είναι αυτοαπασχολούμενοι, για να πληρωθεί (δήθεν) ένα χρέος που δεν είναι δυνατό να πληρωθεί. Την ίδια στιγμή τα μεγάλα μονοπώλια, οι διάφοροι «Μαρινόπουλοι», πετούν τους εργαζόμενους στο δρόμο, «φεσώνουν» τους προμηθευτές και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια προς τους φορολογικούς παραδείσους, αφού βέβαια τσέπωσαν το παραδάκι…και έλεγχος; Ουδείς. Και ας μη μιλήσουμε για τα «περήφανα γηρατειά», τους απόμαχους της δουλειάς, ποιο είναι το «μέλλον» που τους «έστρωσαν»…

Και εμείς χωμένοι στον κυκεώνα των υποχρεώσεών μας, από το πρωί ως το βράδι, αναρωτιόμαστε πώς θα καταφέρουμε να τις εκπληρώσουμε; Αλλά, αγαπητοί, είναι σαν τις αγγαρείες στο στρατό. Ποτέ δεν τελειώνουν και ποτέ δεν θα καταφέρεις να τις φέρεις σε πέρας. Είναι ένα μαρτύριο του Σισύφου στα χρόνια των μνημονίων. Είναι ο στόχος των μνημονίων.

Και η ζωή περνάει, περνάει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να το καταλάβεις. Αλλά γι’αυτό ήρθαμε στη ζωή αυτή, για να είμαστε δούλοι μιας παράλογης πολιτικής, ενός παράλογου συστήματος, για να υπηρετούμε κάποια εξουσία που παρουσιάζεται (σήμερα) σαν «αριστερή» και «προοδευτική»;

Πολλοί θα μας πουν, και μας το λένε, τι να γίνει, μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά, δεν ‘υπάρχει εναλλακτική’!

Και όμως αγαπητοί, έχουμε περπατήσει από πολύ παλιά ‘εναλλακτικούς’ δρόμους. Σε εποχές πολύ δυσκολότερες, σε εποχές που διακινδύνευες την ίδια σου τη ζωή. Σήμερα θα φοβηθούμε; Τους τραπεζίτες; Ή τους χαρτογιακάδες του ευρωπαϊκού ιερατείου; Ας μελετήσουμε λιγάκι την ιστορία αυτού του λαού και θα δούμε με τι θεριά τα έχει βάλει στο παρελθόν…με τι θεριά τα έχουν βάλει οι πατεράδες και οι μανάδες μας!

Δρόμοι παλιοί λοιπόν ξανοίγονται μπροστά μας. Δρόμοι που έχουμε ξαναπερπατήσει, δρόμοι που έχουμε ποτίσει με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Δρόμοι που δεν μας «γνώριζε κανείς»…

Ας τους ξαναπερπατήσουμε λοιπόν…κι αλοίμονο σ’αυτούς που θα προσπαθήσουν να τους μπλοκάρουν… αλοίμονό τους.

Λυπάμαι μόνο εκείνους που δε θα μπορέσουν να συμπορευτούν, που θα λυγίσουν, ή που έχουν ήδη λυγίσει, έχουν πέσει στο πλάι. Δεν πρόκειται η ιστορία να τους περιμένει. Ούτε και να τους συγχωρήσει. Όποιοι και αν είναι αυτοί. Όσες «αγωνιστικές» περγαμηνές και αν είχαν στο παρελθόν…

[1] Συνιστώ από καρδιάς να κάνουμε τον κόπο να (ξανα)ακούσουμε αυτό το τραγούδι. Υπάρχουν εκπληκτικές εκτελέσεις, αλλά αυτή της Μαρίας Φαραντούρη είναι αξεπέραστη.