Το γεγονός ότι πλέον τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού διαπιστώνεται με έντονο τρόπο η στροφή της κοινωνίας προς πιο «αντισυστημικά» (ο Ιησούς Χριστός να τα βαφτίσει) και Ακροδεξιά μορφώματα είναι πράγματι μια δυσάρεστη είδηση για το παρόν και το μέλλον μας.

Το θέμα δε πρέπει να είναι γιατί οι πολίτες τους ψηφίζουν και θέλω να είμαι πολύ προσεκτικός στους χαρακτηρισμούς μου και δεν αναγράφω τους στηρίζουν.

Tο ζητούμενο είναι γιατί απομακρύνθηκε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου από Δημοκρατικά κόμματα και κινήσεις που είτε ανήκουν στην Αριστερά, είτε στη Σοσιαλδημοκρατία, είτε στον Δημοκρατικό Νέο Φιλελευθερισμό.

Θα μου πείτε για όλα φταίει η κρίση, δε θα διαφωνήσω.

Θα σας πω όμως, για όλα φταίει η κακή διαχείριση της κρίσης και όλων των πεπραγμένων για να φτάσουμε ως εδώ.

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κοινωνική,  πολιτισμική, και πολιτική και αυτό φαίνεται με τον τρόπο που σκέφτονται μια μερίδα των πολιτών σε σχέση με το μεταναστευτικό, με το κοινωνικό κράτος και τους αποκλεισμούς και άλλα πολλά.

Και όλα αυτά συνέβησαν διότι με την κρίση, βγήκαν στην επιφάνεια προβλήματα που «σκεπαζόντουσαν» κάτω από μία επίπλαστη ευημερία.

Ουσιαστικά το πρόβλημα, ήταν πρόβλημα δημοκρατίας. Αποφάσεις έπαιρναν λίγοι για τους πολλούς, συγκεντροποίηση όλων των εξουσιών σε λίγους (είτε ήταν κράτη, είτε πολιτικοί) και όλα αυτά δημιούργησαν στους πολίτες  της Ευρώπης και του κόσμου μια απέχθεια για τη πολιτική και τους πολιτικούς γενικότερα.

Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεται αυτό γεγονός και μπορεί να πειστεί ο κόσμος ότι όλοι έμαθαν από τα λάθη τους και είναι σήμερα έτοιμοι να μην τα επαναλάβουν ;

Μα φυσικά με Ουσιαστική Δημοκρατία, με κράτος και κόμματα  Ανοιχτά στη Κοινωνία.

Θα πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα και όχι μία φορά σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή αλλιώς μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Και φυσικά θα πρέπει η κάθε πολιτική ηγεσία και εξουσία να λογοδοτεί στην κοινωνία των πολιτών.

Και όλα αυτά βέβαια αφορούν μόνο σε αυτούς που πιστεύουν πραγματικά στη Δημοκρατία και στο σύνθημα «Από το Πολίτη, για το Πολίτη…».

Διότι υπάρχει και η άλλη μερίδα ανθρώπων, που πιστεύουν σε μια μικρή ομάδα φωτισμένων ελίτ και τεχνοκρατών που θα πρέπει να αποφασίζουν για όλους και για όλα, και αυτό είναι βαθιά αλαζονικό και Αντιδημοκρατικό.

Για να καταλήξω στην αφορμή που με έκανε να γράψω αυτό το μικρό άρθρο ήταν οι εκλογές στη Γαλλία.

Ξέρετε τι είναι χειρότερο από το να κερδίσει η Λε Πεν ;

Να κερδίσει ο Μακρόν και να μην ακούσει προσεκτικά την οργή των Γάλλων πολιτών.

Διότι η επόμενη Λε Πεν, ο επόμενος Μιχαλολιάκος, ο επόμενος Βίλντερς  θα είναι πολύ πιο επικίνδυνος για τη χώρα του και την Ευρώπη.