Όλα ήταν έτοιμα στο εθνικό στάδιο για να υποδεχθούν τις δύο ομάδες σε εναν αγώνα που θα έκρινε την πρόκριση για τα τελικά του Μουντιάλ της Αργεντινής .Εναν αγώνα ''ζωής'' και ''θανάτου'' όπως συνήθως λέγεται.Μόνο που τούτη την φορά υπήρχε ειδοποιός διαφορά...Η Εθνική ομάδα της Χιλής υπο την ηγεσία του δικτάτορα Πινοσέτ δεν θα είχε απεναντί της κάποιον αντίπαλο. Καθώς το αίμα των αντιφρονούντων είχε καθαριστεί καλά κι ο αγωνιστικός χώρος ήταν πια αψεγάδιαστος, το κλιμάκιο της ΦΙΦΑ που ήταν υπεύθυνο για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα έδωσε την συγκαταθεσή του.

Απο ''κολαστήριο'' των έγκλειστων και βασανισμένων αντιφρονούντων, το γήπεδο-φυλακή πήρε αίφνης την μορφή αθλητικού χώρου .Οι Σοβιετικοί όμως που θα έρχονταν αντιμέτωποι με τους Χιλιανούς είχαν προλάβει τα γεγονότα.Με επιστολή που απέστειλαν γνωστοποιούσαν την αποφασή τους να μην λάβουν μέρος σ'αυτή την παρωδία. Με το επιχείρημα πως ο αγώνας είχε πολιτικό χαρακτήρα γι'αυτούς εφόσον αντιπροσώπευαν μια δημοκρατική χώρα δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αναμετρηθούν χωρίς ίσους όρους με την ομάδα μιας χώρας που είχε δικτατορία με ό,τι αυτό συνεπαγόταν.

Παρόλα αυτά ο αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί με κάθε τρόπο. Στην φυσούνα των αποδυτηρίων η ομάδα της Χιλής μετα απο αίτημα του αρχηγού της προς τον Πινοσέτ αρνήθηκε να αγωνιστεί -όπως είναι φυσικό- υπο τις παρούσες συνθήκες. Τότε μια μεταλλική αίσθηση ένιωσε να παγώνει το κεφάλι του.΄Ηταν αυτή της προτεταμένης κάννης που τον ανάγκαζε να αλλάξει γνώμη. Για την ιστορία... λοιπόν αυτής της αιματοβαμένης πρόκρισης αξίζει τέλος να σημειωθεί πως μεσα σ'αυτή την στρατοκρατική ατμόσφαιρα που επικρατούσε τον αγώνα ''απόλαυσαν'' δεκαοκτώ χιλιάδες ενθουσιώδεις θεατές πανηγυρίζοντας συνολικά ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑ γκόλ που επετεύχθησαν στο άδειο τέρμα. Η Χιλή ''γιόρταζε'' μια πρόκριση που ομοιά της δεν είχε ξανασυμβεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου.