Ο Σταύρος Λένα είναι ξανθός, όμορφος και κωφός. Γεννήθηκε στην Αλβανία του Χότζα, ενηλικιώθηκε στο Πόρτο Ράφτη. Ξεκίνησε την εκπαίδευσή του σε ένα σχολείο των Τιράνων όπου φοιτούσε κάθε είδους άνθρωπος με κάποια αναπηρία (κωφός, βαρήκοος, κινητικά ανάπηρος κ.λπ.), αλλά μετά ήρθε στην Ελλάδα και αποφοίτησε στα 26 του από το Ειδικό Σχολείο Κωφών της Αγ. Παρασκευής. Μοναχοπαίδι, με γονείς ακούοντες, θεωρεί μητρική του γλώσσα την ελληνική νοηματική, αλλά παράλληλα χρησιμοποιεί την ελληνική προφορική και σπανιότερα την αλβανική προφορική (αλβανική νοηματική δεν έμαθε ποτέ). Δεν κάνει διάκριση ομιλίας, πιάνει όμως κάποιους ήχους, γι’ αυτό μπορεί να ακούσει μουσική. Είναι εδώ και καιρό μέλος του Θεάτρου Κωφών Ελλάδος (deaftheaterofgreece.com) και πέρυσι, στην παράσταση «Ξένοι» [βασισμένη στο «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων» του Γκαζμέντ Καπλάνι] υποδυόταν έναν Αλβανό μετανάστη που πέρασε παράνομα τα ελληνοαλβανικά σύνορα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Φορούσε ένα καρό μάλλινο σακάκι, λαδί παντελόνι και εκρού καλτσάκια.
Η Πρέβεζα έμελλε να είναι κομμάτι της ζωής του. «Φτάσαμε στα σύνορα και με το που τους είπαμε «συγγνώμη, ερχόμαστε για ιατρικούς λόγους, πάμε στην Πρέβεζα ή στην Αθήνα για να βρούμε σχολείο για το παιδί», μας άφησαν. Περάσαμε τα σύνορα κι εγώ ακόμα δεν είχα καταλάβει πού πάμε και τι κάνουμε. Ξύπνησα κάποια στιγμή και ήμουν μέσα στη φύση. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα λεύκες. Είχαμε πάρει όλη μας την πραμάτεια και καθόμασταν μέσα στ’ αμάξι που έκανε ζέστη. Έξω βγαίναμε μόνο για τουαλέτα... Καταλήξαμε στην Πρέβεζα. Ψάχναμε κάποιους φίλους του πατέρα μου, θέλαμε να φτάσουμε σπίτι τους, να ηρεμήσουμε. Υπήρχαν συνομήλικα παιδιά με μένα σ’ εκείνο το σπίτι και αυτό μου έκανε καλό. Μείναμε δυόμισι χρόνια και μετά ήρθαμε στην Αθήνα...», αναφέρει μεταξύ άλλων.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ
Πηγή: vice.com
