Στη συνέχεια οι «εταίροι» μας σε όλους τους τόνους και σε όλα τα θεσμικά επίπεδα, με αποκορύφωμα τον «γκουρού» της λιτότητας τον Γερμανό κ. Σόιμπλε, μας είπαν ότι …πρέπει να ξεχάσουμε τις ψήφους μας και να συνεχίσουμε τις δεσμεύσεις των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων…που αποδοκιμάστηκαν στις κάλπες. Δηλαδή τις μας είπαν; Μας είπαν με ωμό τρόπο ότι η ιδιότητα μας σαν πολίτες της ΕΕ δεν έχει καμία υπόσταση, το δίκαιο της χώρας δεν έχει καμία σχέση με τη βούληση του λαού της, με λίγα λόγια μας είπαν ότι σταματά να λειτουργεί η Ελληνική Δημοκρατία … διότι υπάρχουν υποχρεώσεις της χώρας!!! Οι Βουλευτές-νομοθέτες δεν πρέπει να νομοθετήσουν με βάση τη βούληση των εκλογέων τους αλλά με βάση τους κανόνες μιας – διορισμένης – γραφειοκρατίας της ΕΕ που νομοθετεί ερήμην των πολιτών των κρατών-μελών της. Που επιμένει με απόλυτα ταξικό τρόπο σε μια αποτυχημένη λιτότητα που το μόνο αποτέλεσμά της είναι η κοινωνική καταστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού σε όφελος των ολίγων. Και που θέλει να τα επιβάλει όλα αυτά με μια καθαρά εχθρική πράξη: τον οικονομικό μας στραγγαλισμό.

Στην περίπτωση που υποταχτούμε σε ένα τέτοιο αντιδημοκρατικό οικονομικό τελεσίγραφο – όσο και σοβαρά να είναι τα επίδικα της συζήτησης – η Ελληνική Δημοκρατία καταργείται, και όχι μόνο: αύριο θα ακολουθήσει η Ισπανική, η Ιταλική η, … και τελικά θα βρεθούμε να ζούμε σε μια Απολυταρχική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η διάσταση της αντιπαράθεσης είναι και η σημαντικότερη, όχι μόνο για τον ελληνικό αλλά για όλους τους λαούς των κρατών-μελών της ΕΕ και ειδικότερα της ευρωζώνης.

Ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται ότι στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κάνει υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Έχουμε απόλυτη συναίσθηση των δυσκολιών και των υφιστάμενων συσχετισμών δυνάμεων.

Δεν έχουμε όμως κανένα δικαίωμα σε μια άτακτη υποχώρηση στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Μια τέτοια υποχώρηση θα σημάνει την αυτοκατάργηση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Τώρα όσον αφορά τα «πικάντικα» που κυκλοφορούν τις μέρες μας με τη «Θεωρία των Παιγνίων», τα φορτηγά με τους δυναμίτες που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης σύμφωνα με το σενάριο του “chicken game”, ή του «θρίλερ» που θα παιχτεί πριν τη συμφωνία, καλά είναι όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν. Το «παιχνίδι» αυτό – που δεν είναι καν παιχνίδι αλλά σκληρή πάλη – ανάμεσα στις ολιγαρχίες και τους λαούς είναι πολύ παλιό, όσο και αν το ξαναβαφτίζουμε με «μεταμοντέρνους» όρους.

Και για να κλείνουμε, αν νομίζουν οι γραφειοκράτες της ΕΕ ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση θα κηρύξει άτακτη υποχώρηση μπροστά στις απαιτήσεις τους: «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» (και για όσους σοκάρονται “Hic Rhodus, hic salta”).