Παραθέτουμε τη συνέντευξη:

Κάποιο Πάσχα των παιδικών της χρόνων στη γενέτειρά της την Πρέβεζα, η αδελφή της η Ουρανία την είδε να βαδίζει περίεργα μιμούμενη την κίνηση ενός κοριτσιού. Διέκρινε την έφεσή της στο τρέξιμο και παρ' ότι ήταν παχουλή και μέχρι τότε έκανε σφαίρα και δίσκο, της πρότεινε να ξεκινήσει το βάδην. Λίγα χρόνια μετά, διανύοντας χιλιάδες χιλόμετρα σκληρής προπόνησης, έκοβε πρώτη το νήμα στα 20.000 μέτρα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Η χρυσή ολυμπιονίκης μας στην Αθήνα, η Αθανασία Τσουμελέκα, μας μιλά για το μετάλλιό της, την περιπέτεια με τον έλεγχο ντόπινγκ, τη δικαίωση που ήρθε μετά το θάνατο του πατέρα της, για τα παιδιά της, τον Ιάσονα και τη Στεφανία. Τώρα πια δεν θέλει να κοιμάται νωρίς, θέλει να απολαμβάνει ένα κρασάκι με τον άντρα της, θέλει να πηγαίνει βόλτες. Ανακάλυψε επίσης ότι μπορεί να είναι καλή στο γράψιμο όσο είναι και καλή προπονήτρια. Σήμερα όχι μόνο είναι υποπλοίαρχος στο Πολεμικό Ναυτικό, αλλά μαζί με το σύζυγό της, Νίκο Δημητριάδη, έχουν αφιερωθεί στον αθλητισμό, αξιολογούν τη φυσική κατάσταση αθλουμένων στο εργομετρικό κέντρο My Athlete και μυούν μικρούς και μεγάλους στην υγιεινή ζωή μέσα από το Holmes Place running club.

* Η ζωή σου σήμερα;

- Με δυο παιδάκια, τον Ιάσονα και τη Στεφανία, στο εργομετρικό κέντρο μας στη Γλυφάδα βοηθάω το σύζυγο και στόχος μου είναι να ξεκινήσει όλος ο κόσμος να γυμνάζεται, γιατί πιστεύω πολύ στο νους υγιής εν σώματι υγιεί.

* Τι άφησε ο πρωταθλητισμός;

- Τις συνήθειες της υγιεινής διατροφής, της άθλησης, το να βάζω στόχους και να δουλεύω πάνω σε αυτούς για να τους πετύχω, πειθαρχία και μέσα από την ευγενή άμιλλα αυτό που με γεμίζει είναι να βοηθάω ανθρώπους να πετυχαίνουν και εκείνοι τους στόχους τους, είτε με κουβέντα είτε με πράξεις.

* Το καθημερινό πρόγραμμα;

- Σηκωνόμαστε όλοι μαζί, ετοιμαζόμαστε για το σχολείο. Στη συνέχεια ξεκινά το πρόγραμμα της εργασίας, είτε ως νοικοκυρά είτε ως εργαζόμενη μητέρα στο Πολεμικό Ναυτικό. Είμαι υποπλοίαρχος και υπηρετώ στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Μια ώρα καθημερινά γυμνάζομαι, το απόγευμα με τα παιδιά στο σπίτι.

Με το σύζυγό της Νίκο και τα δύο τους παιδιά, τη Στεφανία και τον Ιάσονα. Υποπλοίαρχος στο Πολεμικό Ναυτικό σήμερα, η Αθανασία Τσουμελέκα παραμένει αφοσιωμένη στον αθλητισμό* Τι δεν θα ξεχάσεις από εκείνο το μετάλλιο;

- Μια μέρα πριν από τον αγώνα, στο νοσοκομείο του Ολυμπιακού Χωριού, λόγω ενός προβλήματος που είχα στο δόντι και είχα κάνει εξαγωγή, είχα ιγμορίτιδα και οι γιατροί μου απαγόρευσαν να τρέξω. Υπέγραψα υπεύθυνη δήλωση και αγωνίστηκα. Είχα πάρει κανονικά και τα φάρμακά μου για το άσθμα. Ηταν 23 Αυγούστου, ημέρα που γιόρταζε η Παναγία η Προυσιώτισσα και πάντα, επειδή τις τελευταίες ημέρες της προετοιμασίας τις κάναμε στο Καρπενήσι, η τελευταία προσευχή πριν από τον αγώνα για να έχουμε υγεία γινόταν στο μοναστήρι αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βουητό μπαίνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο, την κούρασή μου, καθώς και τον εθνικό μας ύμνο, όχι από τα μεγάφωνα αλλά από τον κόσμο.

* Πώς φθάνει κάποιος σε ένα χρυσό;

- Αρχικά με πολλή αγάπη για να ξεκινήσει, θέτοντας στόχους, με πολλή δουλειά, επιμονή και σωστούς ανθρώπους δίπλα του. Υπάρχουν οι μέρες απογοήτευσης μέσα στην προπόνηση, ημέρες που λες «κουράστηκα, δεν θέλω άλλο». Ομως παλεύουμε και προχωράμε για τις επόμενες καλύτερες μέρες και είναι η προίκα που μας μένει ακόμα και τώρα. Φυσικά υπάρχουν και οι όμορφες μέρες, όπου λες «θα κατακτήσω τον κόσμο σήμερα». Ετσι σπουδάζουμε και την αυτοπεποίθηση. Αυτά δεν είναι μόνο για τον πρωταθλητισμό, αλλά και για τον αθλητισμό γενικότερα. Ερχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που δεν γυμνάζονταν ποτέ και τώρα έχουν ξεκινήσει. Μαζί και η όρεξη και οι νέες ιδέες στη δουλειά τους.

* Ησουν αφοσιωμένη στο τρέξιμο;

- Ναι. Το 1992, όταν έβλεπα τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα, ήθελα πάρα πολύ να τους μοιάσω. Αυτό λειτούργησε ως κίνητρο και το 1996, επιλέγοντάς με στα ταλέντα ο Μανώλης Μυλωνάς, ο πρώτος μου προπονητής και δάσκαλος μαζί, στο Δημοτικό Σχολείο στο νομό Πρέβεζας, με έβαλε στο στίβο και κόλλησα.

* Φαντάζομαι ζευγάρια παπούτσια που θα έχεις λιώσει...

- Δεν είχαμε χρήματα να αγοράσουμε παπούτσια τότε και η μια αθλήτρια δανειζόταν της άλλης. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές τρέχαμε με παπούτσια που δεν ήταν κατάλληλα για βάδην. Οι συνθήκες στην Πρέβεζα ήταν αντίξοες, με ένα γήπεδο παρατημένο και πολλές βροχές. Ο τότε προπονητής μου για μένα ήταν μάγκας. Κατάφερνε να μας γυμνάζει με όποιες συνθήκες. Εκείνο το διάστημα που μπήκα στην προολυμπιακή ομάδα είχε άλλα εφτά παιδιά στην Εθνική Ομάδα, στο στίβο. Ολα από την Πρέβεζα, ήταν πολύ σημαντικό.

* Η προετοιμασία για Ολυμπιακούς;

- Ξεκίνησε από την Πρέβεζα· πήγαμε στη Νότια Αφρική για τρεις μήνες. Είχαμε πολύ μεγάλη ομάδα αγώνων τότε, στο Παγκόσμιο Κύπελλο τον Απρίλιο είχαμε κατακτήσει την τέταρτη θέση στο ομαδικό στα 20.000 μέτρα βάδην. Μετά πήγαμε στα Πυρηναία στη Γαλλία και έπειτα στο Καρπενήσι.

* Η καλύτερη συναθλήτρια;

- Είμαι κλειστό άτομο, ως καλύτερη αθλήτρια δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από την ομάδα μου πριν από τους Ολυμπιακούς. Θα πω για τα παιδιά, ο Σπύρος Καστάνης, η Χριστίνα η Κοκκότου και ο Θοδωρής Σταματόπουλος, έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα μαζί και συγκεκριμένα την τελευταία χρονιά πριν από τους Ολυμπιακούς.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ

* Πώς προέκυψε η περιπέτεια με το μετάλλιο;

- Μετά το χρυσό μετάλλιο του 2004, είχα ηρεμήσει και είχα πει πως σταματάω να ξεκουραστώ· ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Τότε ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον μου από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Αθλητισμού. Οι άνθρωποί της μου έλεγαν ότι έπρεπε «οπωσδήποτε» να λαμβάνω μέρος σε διεθνή meetings «για να βγαίνουν τα έξοδα των Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων». Αν και δεν μου άρεσε όλο αυτό, πήγαινα, γιατί από τη συμπεριφορά τους καταλάβαινα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Ομως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ξαφνικά θα βρισκόμουν μπλεγμένη σε μια ιστορία ντόπινγκ. Το καλοκαίρι του 2005, σε αγώνα που συμμετείχα, στα πρώτα 300 μέτρα, οι κριτές μού έβγαλαν δύο κάρτες και μετά με ακύρωσαν. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ. Αργότερα, οι κριτές μού είπαν: «Δεν συμμετείχες σε πολλούς αγώνες, όπως σου είχαμε πει».

* Τον Αύγουστο του 2008 η IAAF σε επισκέπτεται στην Ευρυτανία, όπου προπονείσαι για το Πεκίνο, και ζητάει δείγματα;

- Σαράντα μέρες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μόνο η ΔΟΕ δικαιούται να ζητήσει δείγματα, όμως στην περίπτωσή μου ήρθαν από την IAAF. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, αν ήθελα, θα μπορούσα να αρνηθώ το τεστ. Επειδή δεν είχα κανένα λόγο να ανησυχώ, δέχτηκα και μετά συνέχισα ήρεμη την προετοιμασία μου. Μόνο όταν τα δείγματα είναι θετικά σε κάποια απαγορευμένη ουσία ενημερώνονται οι αθλητές. Εγώ ποτέ δεν έλαβα κάποια ειδοποίηση και γι' αυτό ακολούθησα το αγωνιστικό μου πρόγραμμα και στη συνέχεια πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Κανείς δεν με εμπόδισε. Μετά το Πεκίνο και έως το τέλος του 2008 λαμβάνω μέρος σε meetings. Αν υπήρχε πρόβλημα, δεν θα με άφηναν. Μέσα Ιανουαρίου του 2009, η IAAF μού ανακοινώνει ότι έλεγξαν ξανά τα δείγματα της Ευρυτανίας και αυτή τη φορά ήταν θετικά σε ερυθροποιητίνη. Οπως μου είπαν, ο επανέλεγχος έγινε σε νέα αντιδραστήρια και μόνο αυτά ανιχνεύουν την ερυθροποιητίνη. Ομως αυτό ήταν ένα μεγάλο ψέμα της IAFF: μέσα από δημοσιεύματα, ανακάλυψα ότι την ίδια ουσία την είχαν ανιχνεύσει τον Ιούνιο, πριν από τη δική μου υπόθεση, σε ποδηλάτες που συμμετείχαν στο Γύρο της Γαλλίας.

* Πικρία και αδικία;

- Δύσκολες οι πρώτες μέρες. Αμέσως μετά ξεκίνησε το πανηγύρι. Αρχικά, η IAAF είχε ελέγξει το Α δείγμα. Τη δεύτερη φορά επανέλεγξαν το Α δείγμα. Εγώ ζήτησα να ελέγξω το Β δείγμα. Το Α και το Β δείγμα είναι ίδια, απλά μοιράζονται σε δύο διαφορετικά μπουκαλάκια. Ταξίδεψα στα κεντρικά της IAAF, στο Παρίσι, γιατί ήθελα η εξέταση του δεύτερου δείγματος να γίνει παρουσία μου. Εφτασα στα εργαστήρια, με πήγαν στα ψυγεία και μου είπαν «αυτό είναι το δείγμα σου με τον κωδικό σου και τώρα θα πάει για ανάλυση». Τότε τους ρώτησα: «Γι' αυτό ήρθα εδώ πέρα;» και μου απάντησαν αδιάφορα «μπες στους -20oC και παρακολούθησέ το.

* Δικαιώθηκες τον Γενάρη του 2014;

- Το Εφετείο Αθηνών με αθώωσε ομόφωνα. Ηθελα να ζούσε ο πατέρας μου, να ήταν εκεί για να του το πω, ότι είμαι αθώα. Ηταν αυτός που πάντα με ρωτούσε τι χρόνο έκανες, τι πήγε καλά, τι όχι. Η κλασική σχέση πατέρα και κόρης, που τη μια σκοτώνονται και την άλλη δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο.

* Σε βοήθησε ο αθλητισμός να ξεπεράσεις το άσθμα;

- Με βοήθησε πάρα πολύ διότι η μητέρα μου δεν με άφηνε να κάνω προπονήσεις, πάντα έλεγε ότι αρρώσταινα. Κάνοντας τη σωστή αγωγή διαπίστωσα ότι δεν έχω καμία διαφορά με τους υπόλοιπους αθλητές, το μόνο μου θέμα ήταν να ξεπεράσω το ταμπού ότι πάντα θα ζω με τα εισπνεόμενα.

* Τι συμβουλεύεις τα νέα παιδιά;

- Θα πρέπει να ψάξουν να βρουν το γιατρό που τους ταιριάζει και να μη μένουν σε μια άποψη και να ακούνε τις συμβουλές του. Ο αθλητισμός είναι παρών για όλους. Αυτό βελτιώνει τα παιδιά που έχουν άσθμα μέσω των μεγάλων εισπνοών που πρέπει να παίρνεις, που σημαίνει ότι μεγαλώνει η διατασιμότητα των πνευμόνων, επομένως και ο όγκος του αέρα. Ακόμη και τα παιδιά που έχουν θέμα με την ινσουλίνη μετά την αερόβια άσκηση, τα πράγματα καλυτερεύουν κατά πολύ σε μικρούς και μεγάλους. Οσον αφορά στα καρδιοαγγειακά νοσήματα, σε ηλικία πάνω από 35 η σωστή άσκηση προλαμβάνει τα μέγιστα. Κάποια άτομα έχουν σταματήσει ακόμη και το χάπι της πίεσης να παίρνουν.

* Τι σε συγκινεί σήμερα;

- Σαν χαζομαμά, οι δραστηριότητες των παιδιών μου. Οσο ασχολείσαι με τα παιδιά τόσο εκπλήσσεσαι. Παράλληλα με φοβίζει ο θάνατος και ο καρκίνος.

* Τι είναι για σένα η Πρέβεζα;

- Τόπος ηρεμίας, τόπος καταγωγής και πολλών καλών και κακών αναμνήσεων. Στο τέλος μένει πάντα η τρυφερότητα της κάθε στιγμής.

* Το σκέφτεσαι ακόμη για τη δραματική σχολή;

- Θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν προλαβαίνω. Με απολαμβάνουν καμιά φορά οι φίλοι για να ξεκαρδίζονται στα γέλια.