Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο αείμνηστος Καλλίμαχος Παπαχρήστος, γιατρός και πρώην βουλευτής του Νομού Πρέβεζας, εκλεγμένος με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε, μην μπερδεύεστε...), την εποχή που δεν είχε ακόμη πάρει τα ηνία της εξουσίας της χώρας στα χέρια του. Στο βιβλίο κυριαρχεί ο λυρισμός, στον πεζό του λόγο, μία ποιητική έκφραση, ενώ ο αναγνώστης, ειδικά αν γνωρίζει την Πρέβεζα, αντιλαμβάνεται για ακόμη μια φορά σε πόσο πανέμορφη περιοχή ζούμε. Αλλά και να μην έχει επισκεφτεί ποτέ την Πρέβεζα, είναι δεδομένο πως θα την αγαπήσει μέσα από τις γραμμές του βιβλίου του Καλλίμαχου. Και αναφέρομαι σε αυτόν με το μικρό του όνομα, γιατί όσες φορές κι αν είχα επισκεφτεί μαζί με την μητέρα μου το ιατρείο του, μικρό παιδάκι, κανέναν δεν άκουσα να τον προσφωνεί «κύριε Παπαχρήστο». Άντε να τον φώναζαν «γιατρέ». Αλλά συνήθως Καλλίμαχο. Και όπως έλεγε και κάποιος μεγάλος, είναι κατάκτηση να σε φωνάζουν στη δουλειά σου και την πολιτική με το μικρό σου όνομα.
Ας επανέρθω όμως στο βιβλίο, καθώς πέρα από την πανέμορφη αίσθηση που αποκομίζει ο αναγνώστης για την Πρέβεζα και για ολόκληρο το Νομό, ο συγγραφέας του, «παντρεύει» στοιχεία όπως ο ερωτισμός, τα συναισθήματα, η συγκίνηση, με εικόνες από την σκληρή καθημερινή ζωή της επαρχίας των παιδικών του χρόνων και ιστορικές περιγραφές για γεγονότα που σημάδεψαν έναν ολόκληρο λαό. Εικόνες από αγώνες του λαού, από οικογένειες που «κόπηκαν» στα δυο από έναν εμφύλιο διχασμό. Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην εθνική συμφιλίωση, είναι ένας ύμνος για την ειρήνη.
Έχει επικρατήσει να λέγεται μετά τις εκλογές πως ο Κώστας Μπάρκας είναι ο πρώτος Αριστερός βουλευτής στο Νομό Πρέβεζας. Φυσικά και ο Κώστας Μπάρκας είναι Αριστερός. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι δεν ήταν ο πρώτος Αριστερός βουλευτής. Είναι ο πρώτος βουλευτής αριστερού κόμματος που εκλέγεται στο Νομό Πρέβεζας, αν προτιμάτε. Αν και το ΠΑΣΟΚ στα τέλη της δεκαετίας του '70 συνθηματολογικά, ήταν η... Αριστερά της Αριστεράς.
Μακάρι, εδώ που τα λέμε, ο Κώστας Μπάρκας να έχει μια πετυχημένη κοινοβουλευτική θητεία, καθώς είναι ένας νέος άνθρωπος, που τώρα «χτίζει» καταστάσεις.
Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Καλλίμαχος Παπαχρήστος δεν ήταν Αριστερός; Από τη μια οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες του για τη δημοκρατία, οι εξορίες που του «φόρτωσαν», η καταπίεση. Και από την άλλη ο τρόπος που άσκησε το λειτούργημα του ιατρού στο Νομό Πρέβεζας. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι δεν έπαιρνε λεφτά από τους φτωχούς, ότι βοηθούσε τους νέους γιατρούς. Μέχρι οι μανάδες να του δώσουν τα λεφτά, είχε ήδη γίνει... καπνός, συνεχίζοντας ακούραστος το έργο του. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση το λιτό, σκοτεινό γραφείο του με τα πολλά βιβλία και η κούπα του καφέ που ήταν επάνω στο γραφείο του, μόνιμος... σύντροφός του, τις ώρες δουλειάς. «Μικρέ μια χαρά είσαι! Ψηλά το κεφάλι», ήταν η συμβουλή του και 'γω τρόμαζα λιγάκι, από τη βαριά φωνή.
Τέτοιες συμπεριφορές και τέτοιου είδους άνθρωποι υπάρχουν και τώρα στην κοινωνία του Νομού Πρέβεζας, έστω κι αν οι εποχές έχουν αλλάξει. Και με τον καιρό θα βγουν μπροστά, θα συνθέσουν και θα δημιουργήσουν κάτι μεγάλο και ξεχωριστό, προς όφελος των πολλών.
Γιατί μπορεί ο Βάρναλης να έγραψε: «Του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά...» και να ζούμε όντως σε έναν σάπιο αιώνα, ωστόσο από το... σάπιο γεννιέται και το... φάρμακο κάποιες φορές.
