«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά. Να βρούνε στρωμένο τραπέζι, σταμνί για να πιει ο καημός, κι ανάμεσά μας θα στέκει ο πόνος, του κόσμου αδερφός». Αυτοί οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη «ντυμένοι» με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη μου θυμίζουν τις συζητήσεις με έναν φίλο ΣΥΡΙΖΑίο, από τις εποχές που ως φοιτητές συζητούσαμε για το τι είναι επαναστατικότητα, τι είναι σύγχρονη Αριστερά και πως συνδέεται με τις παραδόσεις των κινημάτων εξέγερσης και ανατροπής στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Πάντοτε το εν λόγω άτομο είχε μία «ειδική σχέση» με την Αστυνομία, τόσο προσωπική, όσο και οικογενειακή, και για πολιτικούς λόγους δεν αισθανόταν άνετα κάθε φορά που είχε απέναντί του όργανα της τάξεως. Καθόλου μάλιστα...

Την 17η Νοεμβρίου 2015 στην Πρέβεζα, περνώντας κάτω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην οδό Μπιζανίου, είδα αστυνομικές δυνάμεις να φυλάνε τα γραφεία του κόμματος. Στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου... Και αμέσως σκέφτηκα πως θα ένιωθε το παραπάνω άτομο της ιστορίας μας...

Τα πράγματα αλλάζουν. Τίποτε δε μένει ίδιο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, από ένα κόμμα με ριζοσπαστική αριστερή φρασεολογία, έφτασε να κυβερνά τη Χώρα, υλοποιώντας ένα δυσβάσταχτο μνημόνιο.

Πολιτικοί επιστήμονες, αναλυτές, «παπαγαλάκια» και διάφοροι άλλοι τύποι, μπορούν να αναλύσουν επί ώρες το φαινόμενο «ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό που δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος ανεξάρτητα κομματικής πεποίθησής του, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία κοινωνική αναφορά, που δεν την είχε στο παρελθόν.

Μία αναφορά που δεν τοποθετείται ως Αριστερά που γνωρίζαμε, αλλά ως σύγχρονη Αριστερά, με διαφορετικές αφετηρίες και οράματα, από εκείνη που είχαμε συνηθίσει μέχρι στιγμής. Και θέτω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ: Αυτού του είδους η... νεοσυριζαίϊκη Αριστερά δε θέλει προσευχές στα σχολεία, θέλει το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αλλά δεν επιθυμεί και τη μονιμότητα στο δημόσιο... Θέλει την αξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση και την ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, αλλά αντιτίθεται στο «ξεπούλημα» βασικών τομέων της δημόσιας οικονομίας (Υγεία, Παιδεία κ.α.). Θέλει την ενίσχυση αγροτικών συνεταιρισμών, αλλά την αμείλικτη τιμωρία όσων τολμήσουν να απλώσουν χέρι στη δημόσια περιουσία, χωρίς χρονοτριβές με πειθαρχικά και άλλες μεθόδους...

Δανείζομαι μία φράση του Σπύρου Βελέντζα σε μεταξύ μας συνομιλία για να αποτυπώσω ακόμη ένα στοιχείο, του τι εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Ολόκληρη η Ευρώπη και τα αριστερά κινήματα που δραστηριοποιούνται στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, χαρακτηρίζουν την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Αριστερή, εκτός από εμάς...». Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και όχι σε ό,τι σημαίνει αυτός ο όρος στην ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία 100 χρόνια.

Ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του απευθύνεται κυρίως στους «κατατρεγμένους» και... ταλαιπωρημένους αυτής της Χώρας. Και στις τελευταίες εκλογές φάνηκε ξεκάθαρα αυτό, καθώς στις λεγόμενες λαϊκές-εργατικές γειτονιές της πρωτεύουσας ο ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε με χαρακτηριστική άνεση.

Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το γιατί συμβαίνει αυτό απαιτεί μεγάλη ανάλυση.

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει κοινώς τη μεγάλη... κωλοτούμπα. Αν ανατρέξουμε σε όσα έλεγαν τα στελέχη του το 2013, το 2014 και μέχρι το δημοψήφισμα θα βάζουμε τα γέλια με όσα συμβαίνουν. Παρ' όλα αυτά αν γίνουν εκλογές σε δύο-τρεις μήνες, ποιος βάζει στοίχημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα είναι πρώτο κόμμα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε τη μεγάλη διαπραγματευτική «σφαλιάρα» και τώρα καλείται να υλοποιήσει το Μνημόνιο, το «κοστούμι» που του φόρεσε και μας φόρεσε η... φιλεύσπλαχνη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ηττήθηκε και ως ηττημένος θα υποστεί και τις συνέπειες. Το τραγικό με το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι βαφτίζει το...κρέας-ψάρι, σε μία επίσης τραγική επικοινωνιακή αστειότητα, που ερμηνεύει την ήττα ως... περίπου νίκη. Μοιάζει χαρούμενος που το υλοποιεί, την ώρα που δηλώνει στεναχωρημένος. Η αντίφαση, της αντίφασης...

Στον αντίποδα, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να έχει ένα ύφος του στυλ: «Δε τελειώσαμε ακόμη... Θα τα πούμε... Στον επόμενο γύρο...». Αλλιώς δεν εξηγείται η στάση του. Αν δεν έχει κάτι στο μυαλό του, θα αποδειχθεί κι αυτός ένας αριβίστας, αστός πολιτικός, από εκείνους που προκαλούν γέλιο ή αηδία στη νεολαία και στον σκληρά εργαζόμενο ή άνεργο που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κόπους και βάσανα. Αν έχει κάτι στο μυαλό του (βλέπε χρέος...), αλλάζει η υπόθεση...

Ο τρόπος μάλιστα με τον οποίο απευθείνεται στην αντιπολίτευση, λέγοντας: «Μιλάτε εσείς;;;;;», είναι ακριβώς αυτό που χαρακτήριζε το πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες. Αλαζονεία, ύφος χιλίων καρδιναλίων και λαϊκίστικη τεχνική διαλόγου. Ε ναι λοιπόν! Μιλάνε αυτοί (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), γιατί και αυτοί εκφράζουν ένα δημοκρατικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ο Λαός είναι αυτός που θα κρίνει που θα τους τοποθετήσει, χωρίς τις νουθεσίες του Τσίπρα και του κάθε Τσίπρα, ο οποίος κρατά τα «κλειδιά» της Χώρας και ως «κλειδοκράτορας» θα πρέπει να φέρεται.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα κριθεί από τον ελληνικό Λαό. Όπως κρίθηκαν και οι προηγούμενες, που καταδικάστηκαν. Η ουσία είναι πως μπροστά μας ανοίγονται πλέον πεντακάθαρα δύο δρόμοι:

1. Ο δρόμος που προτείνουν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην ΚΚΕ, ο δρόμος της ελεύθερης οικονομίας εντός ευρώ.

2. Ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ και κόμματα-σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για έξοδο από το ευρώ-ΕΕ και λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία.

Διαλέγετε και παίρνετε, για το ποιο συμφέρει τους πολλούς και ποιο θεωρείτε πως θα οδηγήσει το Λαό μας σε καλύτερες ημέρες.

Ο... «τρίτος δρόμος» (όχι λιτότητα, αλλά ΕΕ και ευρώ) που ευαγγελιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ένα τεράστιο φιάσκο. Και θα πρέπει να απολογηθούν τα στελέχη του κάποια στιγμή γι' αυτό...

ΥΓ: Σε επόμενο άρθρο δεσμεύομαι να «πιάσουμε» τα των τηλεοπτικών πραξικοπημάτων...